wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 768 | WYNIKÓW
Pozwól sobie na zmiany
Szkoła to koszmar. Nie mam przyjaciół, chociaż tak się staram być uprzejma, daję wszystkim zadania, za kolegę przepisałam cały zeszyt, a on i tak się ze mnie śmieje. W ostatnim czasie przestałam się uczyć, bo myślałam, że nie będą mnie nazywali kujonem. Wiem, że jestem brzydka, gruba. Teraz zaczynają się samotne wakacje...
Gimnazjalistka
Marzenie o liceum w dużym mieście
Obie z przyjaciółką wymyśliłyśmy, że mogłybyśmy się uczyć w liceum w sporym mieście. Nie chcę iść do naszego liceum, nie podoba mi się, nie chce się spotkać z kilkoma osobami. Starsza siostra mieszka w mieście, ale nie chce przejąć opieki, a mama twierdzi, że nie ma dyskusji, bo jestem niepełnoletnia. Chciałabym się tam uczyć w szkole muzycznej. Proszę o pomoc.
Licealistka
Męczący lęk
Stwierdziłam, że boję się ludzi. Bo jak inaczej nazwać to, że przechodząc obok dzieci czy starszych nastolatków, spuszczam głowę, bo boję się, że mnie zaczepią? Że gdy ktoś obok mnie się śmieje, a ja mam wrażenie, że ze mnie? Że mam wrażenie, że każdy otaksowuje mnie i to, co mówię, a najmniejsze potknięcie spisuje mnie na straty? Boję się podchodzić do grupek dziewczyn. Niby mam koleżanki, ale to ja się odsuwam od nich, bo boję się odrzucenia.
Lękliwa
Ciekawe niewiadome
Zauroczyłam się w jednym koledze, pokazałam mu swoim zachowaniem, jaki jest dla mnie ważny. No i powiedział, że bardzo mnie ceni jako bliską koleżankę. Mocno te dwa słowa podkreślił. Jakoś się nie zmartwiłam. Spotykamy się w szkole, na gitarze, będzie jeszcze orkiestra, czyli super. Mam dobrą rodzinę, dobrze się uczę, a może on mnie pewnego dnia pokocha? Może ja pokocham innego? Życie jest takie ciekawe i pełne niewiadomych.
Gimnazjalistka
Być narzędziem...
Od września jestem w nowej szkole. Obawiałam się tego, bo kiedy szłam do gimnazjum, moje oczekiwania nie spełniły się tak, jak marzyłam. Zawierzyłam tym razem wszystko Panu Bogu. Bardzo mi to pomogło i zmieniło się moje podejście, zmieniłam się ja. Teraz w technikum jestem dla niektórych osób wsparciem. Niestety, nieraz zdarza się, że nie wiem, co powiedzieć, co zrobić. W rozmowach staram się być szczera, ale czy uważa Pani, że mówienie o własnych, nieraz trudnych doświadczeniach, to dobre rozwiązanie? Wydaje mi się, że wtedy zyskuję pewne zaufanie drugiej strony. Jestem blisko Boga i bardzo mi to pomaga. Chciałabym być jednak też pożytecznym Jego narzędziem.
17- latka
Różne wspólnoty
Od ponad 4 lat chodzę na Dzieci Maryi, ale na nie zaczęły od jakiegoś czasu chodzić małe dziewczynki i przez dłuższą część spotkania się bawimy. Chciałam zacząć chodzić na oazę, ale gdy spytałam się mamy, powiedziała mi, że mam wybrać jedną z tych grup, a ja chciałabym należeć do obu tych grup. Jak przekonać mamę?
13 latka.
Sporo sprzeczności
Czuję, że nie ma dla mnie miejsca na tym świecie. Mam coraz więcej problemów z koleżankami. Jedne okazują się wyrozumiałe, ale zaraz stają się fałszywe. Mój dzień wygląda tak: idę do szkoły, wracam i od
razu się uczę, potem idę spać. Czuję, że nie jestem potrzebna, często chciałabym porozmawiać o problemach z kimś bardzo bliskim, ale niestety nie mam tak bardzo zaufanej osoby. Codziennie się modlę o siłę w życiu, a porozmawiać mogę o tym tylko z Panem Bogiem, bo z reguły jestem bardzo nieśmiała. Nie mogę się przełamać, aby zacząć nawiązywać kontakty z nowymi ludźmi, zawsze pomagają mi koleżanki, a tak na pewno nie powinno być. Trzynastolatka
