wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 616 | WYNIKÓW
Wahania
Słuchałam rekolekcji o powołaniu. Uspokoiły mnie. Ale potem wysłuchałam świadectwa pewnego księdza . Mówił, że od zawsze czuł powołanie do bycia osobą konsekrowana, tylko na wiele sposobów próbował to zagłuszyć i wmówić sobie, że to nieprawda. Tutaj właśnie zaczynam się martwić. Od zawsze czuję, że powinnam być siostra zakonną i boję się, że w moim przypadku jest tak samo. Chcę działać zgodnie z wolą Boga. Wiem, że wtedy będę szczęśliwa. Mimo to jednak boję się i nie chcę , żeby moim powołaniem było bycie osobą konsekrowana. Moje myśli mnie rozrywają. Nie wiem, co mnie czeka. Nie umiem nie myśleć i nie czekać na chłopaka, a z drugiej strony nie chcę tego robić. Wiem, że Bóg nie chce nic na siłę i chce mojego dobra. Wiem, że moje odczucia, to nie jest dowód, że Bóg ma taki plan. Ja nic nie wiem.
Zagubiona Gimnazjalistka
Moje wielkie marzenie
Teraz nie obchodzą mnie miłostki, zakochania i chodzenie, bo to bez sensu. Jestem całkowicie pochłonięta sportem. Chcę zrobić karierę dziennikarki sportowej. Jestem blisko z Panem Bogiem. Ufam Mu i kocham, ale mam wątpliwości, czy to nie będzie nieodpowiednie, jeśli będę się modlić o to, by mieć męża siatkarza, który będzie mnie kochał? To moje największe marzenie. Nawet dzisiaj prosiłam o to Boga. Czy myśli Pani, że mnie wysłucha? To znaczy, czy moje marzenie może kiedyś się spełnić?
Nastolatka
Być narzędziem...
Od września jestem w nowej szkole. Obawiałam się tego, bo kiedy szłam do gimnazjum, moje oczekiwania nie spełniły się tak, jak marzyłam. Zawierzyłam tym razem wszystko Panu Bogu. Bardzo mi to pomogło i zmieniło się moje podejście, zmieniłam się ja. Teraz w technikum jestem dla niektórych osób wsparciem. Niestety, nieraz zdarza się, że nie wiem, co powiedzieć, co zrobić. W rozmowach staram się być szczera, ale czy uważa Pani, że mówienie o własnych, nieraz trudnych doświadczeniach, to dobre rozwiązanie? Wydaje mi się, że wtedy zyskuję pewne zaufanie drugiej strony. Jestem blisko Boga i bardzo mi to pomaga. Chciałabym być jednak też pożytecznym Jego narzędziem.
17- latka
Sporo sprzeczności
Czuję, że nie ma dla mnie miejsca na tym świecie. Mam coraz więcej problemów z koleżankami. Jedne okazują się wyrozumiałe, ale zaraz stają się fałszywe. Mój dzień wygląda tak: idę do szkoły, wracam i od
razu się uczę, potem idę spać. Czuję, że nie jestem potrzebna, często chciałabym porozmawiać o problemach z kimś bardzo bliskim, ale niestety nie mam tak bardzo zaufanej osoby. Codziennie się modlę o siłę w życiu, a porozmawiać mogę o tym tylko z Panem Bogiem, bo z reguły jestem bardzo nieśmiała. Nie mogę się przełamać, aby zacząć nawiązywać kontakty z nowymi ludźmi, zawsze pomagają mi koleżanki, a tak na pewno nie powinno być. Trzynastolatka
Zagubiona w labiryncie
Naprawdę mam jakieś zaburzenia psychiczne. Nie potrafię pojąć świata, wszystko jest mi obce i nie umiem tego
wszystkiego zrozumieć, nie ma w tym logiki. Życie to naprawdę trudna sprawa i coraz bardziej gubię się w tym labiryncie. Nadal się z nikim nie dogaduję, często wszystko mnie drażni. Jestem naprawdę okropną osobą i nie dziwię się, że wszyscy mnie odrzucają.
Ciągle sam
Od jakiegoś czasu jestem sam jak palec. Przyjaciółka się odwróciła, druga jest bo jest. Nie mam z kim szczerze pogadać każdy si odwraca, jest mi strasznie smutno przez to. Mam paru kolegów, a z kolegami tak szczerze nie pogadam o wszystkim. Podsumowując, jak nie było tej drugiej osoby, tak nie ma. Wierzę, że Bóg wie co robi, no i że szykuje dla mnie coś fajnego i przyjdzie to w odpowiednim czasie, ale teraz jest strasznie.
Uczeń technikum
