wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 3002 | WYNIKÓW
Męcząca babcia
Kocham i szanuję moją babcię, ale coraz trudniej z nią wytrzymać. Terroryzuje całą rodzinę, a szczególnie mamę. Marudzi i krytykuje wszystkich. Przerywa każdą moją rozmowę z mamą. O byle co się obraża, a wtedy zmartwiona mama we wszystkim jej ulega. Rozumiem, że babcia ma za sobą pracowite życie, odchowała wnuki, ale ja też potrzebuję mamy. Od miesięcy nie rozmawiałyśmy, nie mamy chwili dla siebie, bo ledwie wróci z pracy jest na usługach babci. Czy można jakoś tę sytuację zmienić, bo przecież rodzina coraz bardziej cierpi.
Wnuczka
Mądre planowanie
W tym roku kończę gimnazjum i chcę się dostać do wymarzonego liceum. Dlatego muszę dobrze napisać testy, mieć dobre świadectwo. Postanowiłam, że w czasie ferii rozwiążę mnóstwo testów. Bo do tej pory tylko planowałam, planowałam, ale nie potrafiłam tego ogarnąć. Oceny na półrocze były średnie, ale chcę je polepszyć na koniec roku. Dlatego w ciągu tych dwóch tygodni muszę uporządkować notatki, uzupełnić braki z kilku przedmiotów. Mam też kilka lektur do przeczytania, więc nie wiem, jak ja zdążę.
Gimnazjalistka
Pogotowie w głowie
Ostatnio mam ciągle doła. Przyjaciółka wyjechała na studia i nie ma dla mnie czasu, gdy wpada na krótko do domu. Czuję się strasznie samotna, ale nie chce mi się nigdzie wychodzić. Jestem załamana każdą gorszą oceną. Wchodzę pod koc i najchętniej spałabym lub tylko leżała. Jednocześnie chcę, by ten męczący stan się skończył. Co robić?
Licealistka
Optymistyczne podejście
W gimnazjum koleżanki były dla mnie bardzo niemiłe, sporo wycierpiałam. Stałam się nieufna, rzadko gdziekolwiek wychodziłam, przerwy spędzałam samotnie. Pod koniec III klasy sytuacja się poprawiła. Postanowiłam sobie stanowczo, że w liceum będę odważniejsza, że pójdę na pierwsza spotkanie klas pierwszych, że będę zaczynała rozmowy z koleżankami. Tamten zły czas uważam za zamknięty.
Licealistka
Atak dziwnych myśli
W liceum poznałam chłopaka, który jak się okazało mieszka kilka kilometrów ode mnie. Wcześniej się nie znaliśmy. Zaczęło się od przyjaźni. Takiej najprostszej, najzwyklejszej. Jeździliśmy na rowerach, dużo rozmawialiśmy. Okazało się, że jesteśmy do siebie bardzo - wręcz niezwykle - podobni. Słuchamy tej samej, dość niepopularnej muzyki, lubimy to samo jedzenie, mamy podobne zainteresowania, charaktery, poglądy, wyznajemy tą samą religię i jesteśmy tak samo bardzo wierzący. Od kilku miesięcy chodzimy ze sobą. Kilka tygodni temu przyznał mi, że jednak coraz mocniej atakują go myśli, że po co mu to chodzenie, że to bez sensu, że to dodatkowy obowiązek. Dużo z nim o tym rozmawiałam. Czy to podszepty złego?
16-latka
