Medaliki i medale

Żeby dostać medal, trzeba celnie zagrywać piłkę nad siatką. Cudowny medalik to już liga wyższa.

Cammino di Pier Giorgio 2015

Turyn, Pollone oraz Alpy w okolicach Doliny Aosty

PKRD na Jasnej Górze

Kilka tysięcy dzieci z Podwórkowych Kółek Różańcowych (PKRD) przyjechało na Jasną Górę na 17. ogólnopolską pielgrzymkę.

Czy trzeba imponować?

Ostatnio mam potrzebę bycia z kimś. Chciałabym być dla kogoś ważna. Wiem, że nastoletnie związki są dziecinne i może trochę żałosne, ale chciałabym kogoś sobą zainteresować, tylko że za bardzo nie mam czym. Czy jest sens szukać zainteresowania u jakiegoś chłopaka? Jeśli tak, to jak mogę komuś zaimponować? 15-latka

Podsumowanie roku szkolnego

Kończy się dobry rok szkolny. Pomagałam innym tyle, ile potrafiłam. Jednak w życiu zawsze muszą być problemy. Otóż bardzo się boję śmierci kogoś z rodziny, boję się choroby, no i ciągle nie jestem z siebie zadowolona. Denerwuje mnie mój brak zorganizowania, czas spędzony w sieci, który by można lepiej wykorzystać. Dążę do doskonałości, ale niezbyt to mi wychodzi. No i ciągle nie wiem, co wybrać w życiu, a I klasa liceum właśnie się kończy. Medycyna? Muzyka? Może pisarstwo? Marzę o rodzinie i to wielodzietnej. Chętnie prowadziłabym rodzinny dom dziecka. Z pewnością chcę pomagać innym. No i jak każda dziewczyna w moim wieku marzę o dobrym chłopaku. Co Pani o tym wszystkim sądzi? Licealistka

Marzenie o ideale

Marzę o spotkaniu chłopaka, który jest wartościowy, ale wydaje mi się, że w tych czasach to niedościgniony ideał. Widzę już moje koleżanki z chłopakami. Nie są osobami pilnującymi nauki w przeciwieństwie do mnie. Jak kogoś wartościowego i mądrego poznać?

wtorek, 28 lipca, 2015

„Radość Życia” kręci

Ruszyła „Wyprawa 2015. RADOŚĆ ŻYCIA” – 6-tygodniowy rajd rowerowy oblackiej wspólnoty młodzieżowej Niniwa.

Czy ja z tego wyrosnę?

Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże. 15-latka