wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 16717 | WYNIKÓW
Niech mnie zostawią w spokoju
Piszę do Was z problemem z koleżankami i od nie dawna także z kolegami. W tym roku zaczęli mi bardzo dokuczać. Popychać niby "przypadkowo", obgadywać, kłócić się przy byle okazji, wytykać błędy w wyglądzie, itp... . Zgłaszam to nauczycielom, pedagogom i mówiłam rodzicom. Niestety, moje starania były na marne. Myślę, że dokuczanie może być związane z tym, że dobrze się uczę i w szkole nie jestem zbytnio chętna do zabaw typu oblewanie się wodą. Nie wiem, co mogę zrobić, żeby oni wreszcie zostawili mnie w spokoju. Przez nich coraz mniej chętnie chodzę do szkoły, chodzę smutna i często płaczę.
Szóstoklasistka
Problemy odrzuconego
W 2 klasie podstawówki zakochałem się w pewnej dziewczynie. Oczywiście większość osób uznało to za zauroczenie, lecz to nie była prawda, ponieważ teraz jestem w 6 klasie i nadal to czuję. Powiedziałem jej to, jednak ona najpierw odpowiedziała, że mnie nie kocha, a później zmieniła zdanie i byliśmy razem, a potem znów zmieniła zdanie i ze mną zerwała. Teraz nadal utrzymujemy kontakty przyjacielskie, ponieważ chodzimy do jednej klasy. Gdy ona idzie do domu z moimi kolegami lub z nimi rozmawia, czuję duży gniew i smutek, bo wciąż mam jakaś nadzieję, że może kiedyś mnie pokocha. Co mam zrobić?
12-latek
Punkty dla dyżurnych
W tym tygodniu jestem dyżurną. Niestety. Wychowawczyni wyznacza zawsze trzy osoby, koleżanki biegają na lekcjach ścierać tablicę, a ja nie. Inna koleżanka zwróciła mi uwagę, że za wywiązywanie się z obowiązków dyżurnego można dostać punkty. Mnie to nie obchodzi. Nie lubię być dyżurną. Co mam zrobić?
Szóstoklasistka
Mnóstwo problemów
Staram się być towarzyska, lubiana, pomocna. Bardzo dużo od siebie wymagam. Dobrze się uczę, planuję studia. Mam wrażenie, że mimo wielu koleżanek nie mam przyjaciółki. Jakby ludzie się bali, że się do nich przykleję. No i brakuje mi bardzo chłopaka. Czuję się gorsza od rozpieszczonych dziewczyn..
Licealistka
Przymus imprezowania
Zaczynając liceum usiłowałam być powszechnie lubiana, nawiązywać milion znajomości i początkowo cieszyłam się, że mi się to udawało- ale po krótkim czasie zaczęło mnie męczyć wymyślanie, co powiedzieć, co zrobić i jak się zachować; zmuszałam się do spotkań, na które wcale nie miałam ochoty, podpatrywałam aprobowane przez koleżanki zachowania innych koleżanek i nieudolnie je naśladowałam. To było tak, jakby ktoś podłożył mi dubbing, i to wyjątkowo luźno traktujący mój oryginalny głos i słowa. Czułam się sztucznie. Dopiero w klasie maturalnej, swoją drogą trudnym dla mnie okresie przez stres, odważyłam się po prostu nie mówić, jeśli nie miałam na to ochoty.
Ludzie z klasy imprezowali, spotykali się- a ja spędzałam czas m inaczej.
Studentka
Ofiarować coś za innych
Kilka dni temu przypomniałam sobie, że różne trudności mogę ofiarować Bogu. Byłam na modlitwie wstawienniczej i ludzie prosili o tyle rzeczy, więc pomyślałam, że mogłabym ofiarować jakieś codzienne przyjemności za tych ludzi i ich problemy. Dostałam dziś słuchawki i tak bardzo chcę je „oswoić". Uznałam, że mogłabym to poświęcić. Postanowiłam sobie kilka innych rzeczy, ale one nie były aż takie trudne. Teraz nie wiem, chyba rzeczywiście powinnam to poświęcić, o to chodzi, żeby zrobić coś, co sprawi mi trudność. Ale to też zabije mi radość ze słuchawek... a może wcale nie? Z drugiej strony to tylko dzień zwłoki...
Gimnazjalistka
Wymyślona dziewczyna
Poznałam ciekawego, chociaż ciut młodszego chłopaka, gimnazjalistę, bardzo wysportowanego, pewnego siebie, radosnego. Spotykaliśmy się, było wesoło, sympatycznie. Do tego rozmowy na gadu. Raz opowiedział, że niby ma dziewczynę, potem zobaczył mnie z przyjacielem, ja też zmyśliłam, że to mój chłopak. Jakoś się rozleciało wszystko.
Licealistka
