Ignacy Łukasiewicz

Aptekarz, działacz społeczny, założyciel pierwszej na świecie kopalni ropy i twórca lampy naftowej. Po raz pierwszy nowe lampy zapłonęły w witrynie Apteki pod Gwiazdą, ale ważniejsza data to 31 lipca 1853 roku. Nocą na stół operacyjny we Lwowie trafił Władysław Cholecki. Doktor Zaorski nie musiał czekać do rana, bo salę operacyjną oświetlały właśnie lampy naftowe, i uratował pacjentowi życie. Data ta jest uważana za symboliczny początek polskiego przemysłu naftowego. W 1854 roku do Łukasiewicza przyjechał Tytus Trzecieski z buteleczkami z olejem skalnym spod Krosna. Jeziorka tego płynu rozlewały się w okolicach Bóbrki, należącej do Karola Klobassy-Zrenckiego. Tych trzech panów miało wkrótce odmienić świat. Założyli spółkę, w której Łukasiewicz dał wiedzę, Trzecieski kapitał, a Klobassa-Zrencki ziemię. Angażował się w prace społeczne, był założycielem Polskiego Towarzystwa Naftowego i posłem na sejm krajowy. Bardzo troszczył się o los swoich górników i robotników, którzy pochodzili z okolicznych miejscowości. Stworzył Kasy Brackie, które były rodzajem ubezpieczalni, wypłacającej odszkodowania za chorobę, kalectwo czy śmierć pracownika kopalni. Mawiał, że lepiej pomóc niepotrzebnie 99 osobom, które nie potrzebują wsparcia, niż pominąć jedną, która tej pomocy naprawdę potrzebuje. Papież Pius IX w 1873 roku nadał mu godność szambelana papieskiego i order św. Grzegorza. „Ojciec Ignacy”, jak zwali go ludzie, zmarł 7 stycznia 1882 roku.