Kochane problemy
Bogata przyjaciółka
Mam bogatą przyjaciółkę, zaledwie 8-latkę. Zawsze, kiedy się bawimy, ona krytykuje moje zabawki. Kiedy zobaczyła ile ja czytam, śmiała się ze mnie. Ciągle widzi biedę w moim fajnym domu. Obie dostałyśmy chomiki, ale ja mam starszą klatkę, więc gdy ją zauważyła, znowu byłam pośmiewiskiem. Co mam robić? Okraść bank czy co?
11-latka
Niepewność uczuć
Mam cudownego przyjaciela. Spędzamy razem sporo czasu, łączy nas hobby, dogadujemy się w wielu tematach. Od pewnego czasu on pokazuje, a nawet już mówi, że mnie bardzo lubi, że chciałby innych relacji. A ja nie wiem, czy tego chcę. Raczej nie. To wartościowy chłopak, cenię go, ale ja nic nie czuję. Nie chce go skrzywdzić, ale z drugiej strony nie potrafię udawać, że czuję to samo co on. Chociaż może zbyt idealistycznie i baśniowo myślę o zakochaniu?
15-latka
Jedyna niepijąca
Jestem w klasie jedną z niepijących. Przed nami bierzmowanie, tak chcę wytrwać w trzeźwości, ale nie wiem, czy dam radę. Wyluzowani imprezowicze ciągle opowiadają o urwanych filmach, o niesamowitych przygodach. Jestem towarzyska, szalona, wesoła i nie potrzebuję alkoholu. Ale nie chcę być inna. Potrzebuję przebywania z rówieśnikami…
Gimnazjalistka
Niepotrzebne obawy?
Mam dobrego chłopaka, a ja się nie do końca cieszę. Bo ciągle czekam, że on mnie odrzuci. Mam wrażenie, że się tak stanie. Martwię się wszystkim. Wybieramy się na różne studia do różnych miejsc, więc martwię się, że przestaniemy być parą. On pozna inne dziewczyny, ja chłopaków, będziemy się rzadko widywali. Nie rozumiem, dlaczego mam takie problemy!
16-latka
Wspomnienie pierwszej miłości
Jako gimnazjalistka kochałam się w koledze, on chyba też coś czuł, ale byliśmy za młodzi, nieśmiali, nie wyszło. Rozeszliśmy się do innych szkół. Mam fantastycznego chłopaka- dobrego, opiekuńczego, mądrego, pracowitego. A jednak ciągle powraca wątpliwość, bo wspominam tego z gimnazjum, mam wrażenie, że pierwsza miłość jest najsilniejsza, że z nim byłabym szczęśliwsza. Boję się, że w końcu stracę obu.
17-latka
Wielkie udawanie
W klasie staram się być wesoła, nawet głośna, zmyślam, że mam wielu przyjaciół poza szkołą, że z nimi imprezuję, co jest nieprawdą. Udaję wyluzowaną, chyba mnie lubią, ale jestem w ciągłej niepewności, zmęczona tą grą. W dodatku zbliża się moja 18-tka, powiedziałam, że zrobię imprezę, a teraz czuję, że mnie to przerasta, że nie wytrzymam tego nerwowo. Jak wybrnąć z tej obietnicy?
Licealistka
