wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1099 | WYNIKÓW
Wątpliwości
Kręci się koło mnie chłopak, bardzo chętny do wszelkiej pomocy. Od kilku dni zadaje różne pytania jakby mnie testował albo przeprowadzał wywiad. Pyta głównie o sprawy dotyczące wiary i też trochę "obyczajów" (np. czy piję piwo na imprezach, co sądzę o świadkach Jehowy, itp.), a później sam mi przedstawia swoje zdanie na ten temat. Niby nic dziwnego, powinno się poznać wartości drugiego człowieka, ale jakoś mnie to razi, wolałabym, żeby takie rzeczy po prostu 'wyszły w praniu', w jakiejś bardziej naturalnej rozmowie. On się cieszy, że jestem wierząca, a według mnie to nie powinien być jakiś powód do wychwalania drugiego człowieka. Mam też wrażenie, że on do wiary podchodzi bardzo dziecinnie - mówi, że dla niektórych ludzi Bogiem są pieniądze, dla innych komórka, itp. i cieszy się, że ja taka nie jestem (i pewnie też się cieszy, że on taki nie jest
Dlaczego Bóg jest taki?
Dlaczego Bóg taki jest? Że daje szczęście, ale zaraz je zabiera? Było pięknie, powiedziała mi, że jej na mnie zależy, że jest zakochana. Zaplątała mnie wokół małego palca. A teraz powiedziała, że za bardzo komplementuję ją, za bardzo przeżywam, jak mi nie odpisuje. Nie mogę być idealny i wszystkim dogodzić. Dlaczego Bóg tak bawi się moimi uczuciami? Tak dużo frajdy mu to sprawia? ja wiem, co Pani powie, że jestem młody itp. Itp. Ale ja widzę, że mi nie jest dane być szczęśliwym i nigdy nie będę, bo zawsze Bóg podstawia mi haka. Nawet najgorsi ludzie w szkole, najgłupsi, najgorzej się zachowujący, kogoś mają i są szczęśliwi, a ja co? Muszę chodzić z sztucznym uśmiechem i udawać, że wszystko jest w porządku. Jednak wiem, że wszystko muszę zawierzyć Bogu, ale to mnie niszczy cała ta sytuacja.
16-latek
