wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 6145 | WYNIKÓW
Nie rozumiem siebie
Spotykam się z dobrym i wartościowym chłopakiem. Rozumiemy się, jest wesoło lub romantycznie, on uczciwy, odpowiedzialny, opiekuńczy, bardzo się stara. Kompletnie nie rozumiem siebie, dlaczego spoglądam z zaciekawieniem na innego, który mnie zaczepia, jest raczej bezczelny, mało o nim wiem, a to co słyszę, nie brzmi ciekawie. Niestety, zdarza mi się z nim flirtować. Nie wiem, czy zerwać z chłopakiem, którego chyba kocham, czy zaczynać coś z tym drugim, którego mało znam.
Licealistka
Kompromisy
Od kilku miesięcy chodzę z chłopakiem. Bardzo mi na nim zależy, to wartościowy i dobry człowiek, wiele nas łączy. Problem jednak w tym, że żyję bardzo aktywnie, mam mnóstwo zajęć dodatkowych i nie bardzo mamy się kiedy spotykać. On już pracuje, też się uczy, ja w klasie maturalnej. Gdy jedno może, to drugie nie ma czasu. Nie chcę z żadnych moich zajęć rezygnować, udzielam się też w parafii, i to w kilku grupach.
Maturzystka
Mama zawsze przychodzi. Trzeba tylko wołać wytrwale.
Przypomniało mi się, kiedy miałam może sześć, siedem lat, mama zostawiała nas czasem z młodszą siostrą, bo musiała wyjść – czy do sklepu, czy doglądać robotników na budowie naszego domu. Nie miała dla nas żadnej opiekunki, nie było też w pobliżu babci. Wprawdzie za ścianą mieszkała ciocia, ale ona miała swoje sprawy i obowiązki. Nawiasem mówiąc, dzisiaj taka sytuacja byłaby nie do pomyślenia… Ale wtedy tak było i myślę, że to wcale nie było jakimś wyjątkiem.
Czy ukrywać wiarę
Drogi Mędrcze! Ostatnio zostałam oskarżona przez koleżanki z klasy, że aż za bardzo pokazuję się z moją wiarą. A ja noszę tylko różaniec na palcu i małymi literkami mam napisane na plecaku WWJD*. Chodzę do kościoła i spotkania Ruchu Światło–Życie. Koleżanki powiedziały, że one nie muszą. Im wystarczy „modlitwa i rozmowa z Nim”. Nikogo nie próbuję nawracać czy zapraszać na spotkania. Było mi bardzo przykro... Dlaczego niektórzy nie rozumieją, że są ludzie, którzy wierzą i kochają Boga? Inna?
Oddaj to Panu Bogu
Od lat mam w sercu pewnego chłopaka, ale postanowiłam po raz kolejny, że to już koniec. Mimo gorących modlitw nie pojawiła się wzajemność. Tak się męczyłam, że teraz modlę się, by już mieć wole serce. I gdy już w kościele spływa na mnie wielki spokój, ukojenie, to nagle go widzę i pojawia się pytanie, dlaczego on mi wchodzi w zasięg wzroku, gdy już prawie jestem wolna? Oszaleję do tej huśtawki, to jest męczące, mama tego dosyć.
Umęczona
Odpuść
Ani razu nie udało się nam się spotkać z kolega, na którym mi zależy. Widać było, że coś jest nie tak. Zwierzyłam się z problemów przyjaciółce, która zaraz do niego napisała, a potem skopiowała tę rozmowę. Okazuje się, że podoba mu się inna dziewczyna, że absolutnie nie przyjdzie do mojego domu , że nie wie, o czym ze mną gadać. No i teraz nie wiem, czy jeszcze mam się starać, by mnie lepiej poznał, czy też odpuścić sobie.
14- latka
Zmienił zdanie
Najpierw zerkał, uśmiechał się, pozytywnie komentował. Więc i ja zaczęłam robić to samo, potem było spotkanie, niby ślicznie, ale coś zastopowało się w rozwoju relacji. Otóż on zmienił się, szybko kończy nasze rozmowy i chyba mnie w ogóle unika. Wydaje mi się, że nic z tego nie będzie. To są wyraźne znaki, że kontynuacja tej znajomości go nie interesuje. Dlatego raczej sobie odpuszczę. Nie chcę mu się narzucać. Nic na siłę. Chociaż może jeszcze spróbować?
Licealistka
Relacje z ludźmi
Kiedy rozmawiam z ludźmi, których już dobrze znam np. z klasy, to często mówię za dużo. Nie chodzi o to, że ich obrażam, po prostu mówię niepotrzebnie. Czy to coś, czego koleżanki nie zrozumieją, a potem się dziwnie na mnie patrzą, czy to coś, na temat, którego nie lubią. Za to przy osobach, które dobrze nie znam, a zależy mi na nich, nie mogę wydusić z siebie słowa, bo nie wiem jak zareagują. Potem mam wyrzuty.
Gimnazjalistka
Czytam. Nie przeszkadzać
Jeśli raz ktoś poznał, co to znaczy mieć radość z czytania książek, to już bez nich nie potrafi się obejść. Dziesiątki książek dla dzieci napisała Astrid Lindgren. Wszystko zaczęło się, kiedy zachorowała jej córka Karin. „Opowiedz mi o Pippi” – prosiła mamę. I mama opowiadała o rudowłosej dziewczynce, której przygody i dziwaczne pomysły każdego potrafiły rozbawić do łez. Kilka lat później sama Astrid została unieruchomiona – zwichnęła nogę. Co tu robić? – myślała. I wtedy przypomniała sobie przygody Pippi opowiadane córce.
Pusto i głucho
Zerwała ze mną dziewczyna. Wcześniej było tak, że nie odzywała się do mnie, nie odpisywała na SMS'y, ale nie spodziewałem się, że ze mną zerwie. Kazała mi o sobie zapomnieć, dlatego przestałem do niej pisać. Ale potem napisałem, prosiłem o szansę, a ona, że potrzebuje czasu. Zgadzam się, ale też boję się, że to będzie koniec. Modlę się, żeby to się nie stało. Czuję, że to nie koniec, wiem, że ona mnie dalej kocha, ale z gdybym zniknął z jej życia, może byłaby szczęśliwsza?
Licealista
Najpopularniejsze
- Uratowałeś mi życie
- Roraty 2025: Z papieżem Leonem czekamy na Jezusa
- Różne pożegnania
- Jesteśmy jak naczynia połączone
- Polacy zadecydowali. Od 2026 tylko czas letni
- Na ratunek duszom - już jest nowy numer
- Dzieci idą do nieba
- Jak usunąć plamy z duszy?
- Ojciec elektroniki
- Posłuchajcie piosenki roratniej
