wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 2427 | WYNIKÓW
Odrzucenie niepełnosprawnych
6 lat mojej podstawówki to trudne doświadczenia odtrąceń koleżeńskich. Troszkę się różniłam od rówieśników i musiałam się pogodzić z tym, że nie byłam zapraszana na urodziny do rówieśników, a na moje zaproszenia nie odpowiadano. Często siedziałam sama, czasami jakaś dziewczyna bywała zmuszana do siedzenia ze mną. Sądziłam, że w gimnazjum będzie lepiej. Nie mam żadnych problemów z nauką, ale dobre oceny to nie wszystko. Mijają miesiące i chociaż odrzucenie nie jest tak jawne jak kiedyś, to jednak czuję się samotna. Nie dla mnie dziewczęce szepty, chichoty, tajemnice, narady. Moim zdaniem wśród nastolatków nietolerancja dla inności jest ogromna.
Gimnazjalistka
Popularna- niepopularna
Mam problemy, których sama do końca nie rozumiem. We wszystkich środowiskach pozaszkolnych potrafię sobie zjednać ludzi, mam wielu znajomych i paru przyjaciół. Jestem szczęśliwa. Jednak gdy przychodzę do szkoły coś się zmienia. Jestem osobą średnio lubianą, nie znają mnie. Rozmawiając z ludźmi ze szkoły, czuję się sztywno
Popularno-niepopularna
Delikatnie odmówić
Podobam się koledze. Lubię go, jest fajny, ale to jednak tylko kolega. Boję się, że spyta się mnie o chodzenie, a ja nie będę wiedziała jak mu powiedzieć że on mi się nie podoba. Nie chce proponować przyjaźni, bo wtedy on utknie w friendzonie. Nie mam pojęcia co zrobić. Z góry dziękuję za rade. Gimnazjalistka
Perła
Ostatnio koleżanka z ławki rzadko się do mnie nie odzywa. Gdy dzieliłam się radością z dobrej oceny, zgasiła mnie, bym się nie chwaliła. Dzisiaj przeniosła się do ławki innej koleżanki. Poczułam się potraktowana jak śmieć, niepotrzebna. A ona jakby nigdy nic sobie rozmawiała z tamtą, bo to jej ulubiona koleżanka. Jest mi bardzo smutno, ale powoli o tym zapominam. Co zrobić?
12-latka
A do szkoły w masce...
Rano mam dobry nastrój, idę do szkoły i noszę tam maskę, uśmiecham się; chociaż wcale mi nie do śmiechu. W domu nastrój się zmienia i popadam w rozpacz. Rodzice się kłócą. Chcę mieć jeszcze chłopaka, który by mnie wspierał. Najlepiej z kościoła, może z oazy. Ale jak pójdę na oazę, znowu będę sama. W dodatku jestem bardzo wrażliwa i byle głupota wprowadza mnie w stan smutku i zamykam się w swoim świecie, w którym już od długiego czasu wymyślam sobie historyjki o chorobie i śmierci, samotności i przemocy. Rożne scenariusze. Mam bardzo zaniżoną samoocenę, nie akceptuję siebie. W dodatku brak mi zrozumienia właśnie w rodzinie. Wierzę, że Bóg, mama i babcia mnie kochają, ale zaczynam wątpić w przyjaźń i że kiedyś poznam cudownego chłopaka. Czasami chcę odejść już z tego świata i zostawić to wszystko.
14-latka
