wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 315 | WYNIKÓW
Wymyka się nam...
Od pewnego czasu nasza dobra przyjaciółka odsunęła się od nas. Wcześniej czułyśmy, że naprawdę się przyjaźnimy (dużo rozmawiałyśmy, wychodziłyśmy na miasto, spędzałyśmy ze sobą mnóstwo czasu). Ale ostatnio zaczęła uczęszczać
na zajęcia dodatkowe z innymi dziewczynami z naszej klasy (ładnymi, w markowych ciuchach, itp.). Nie spędza z nami czasu, nie mamy wspólnych tematów do rozmów, bardziej przyjaźni się z tamtymi dziewczynami. Wydaje nam się, że również jej zachowanie uległo zmianie: jest złośliwa, dąży do bycia najlepszą. Rozmawiałyśmy z nią, ale ona twierdzi, że nic się nie zmieniło i lubi nas wciąż tak samo, choć podkreśliła, że ma teraz z dziewczynami wiele wspólnych tematów, a posiadanie dużej ilości przyjaciół nie jest złe. My jednak czujemy inaczej. Sądzimy, że wymyka nam się z rąk, a przyjaźń ta była dla nas (i wciąż jest) ważna. Prosimy o radę, bo nie wiemy co robić, aby to przetrwało.
Zmartwione przyjaciółki
Podstępne lenistwo
Nic mi się nie chce. Nie chce mi się uczyć, chodzić do szkoły, spotykać ze znajomymi. Najchętniej nie robiłabym nic, choć w sumie niezupełnie. Pragnę zacząć pisać bloga. Tyle tylko że chcę pogodzić naukę (mam jeszcze w tym roku egzaminy gimnazjalne) z pasją. Muszę najpierw znaleźć jakąś motywację do nauki. Pierwsze trójki zagościły już w dzienniku. Co robić?
Niepewna
Nieustanny stres
Jestem świetną uczennicą, w domu wesoła, ale w szkole bardzo się stresuję. Nie znoszę wypowiadać swojego zdania. Okropnie stresują mnie ustne odpowiedzi. Nie znoszę też pracy w grupach, gdy trzeba się odezwać. Jestem samotnikiem, ale jednak chciałabym się spotykać z koleżankami. Tak samo męczę się, gdy biorę udział w zajęciach dodatkowych, które przecież sama sobie wybieram. Jadąc na nie, czuję, jak boli mnie brzuch. Nie wiem, co jest w sumie moim problemem.
Gimnazjalistka.
Męczący lęk
Stwierdziłam, że boję się ludzi. Bo jak inaczej nazwać to, że przechodząc obok dzieci czy starszych nastolatków, spuszczam głowę, bo boję się, że mnie zaczepią? Że gdy ktoś obok mnie się śmieje, a ja mam wrażenie, że ze mnie? Że mam wrażenie, że każdy otaksowuje mnie i to, co mówię, a najmniejsze potknięcie spisuje mnie na straty? Boję się podchodzić do grupek dziewczyn. Niby mam koleżanki, ale to ja się odsuwam od nich, bo boję się odrzucenia.
Lękliwa
Czy to przeznaczenie?
Od ok. pól roku w moim życiu wydarza się dużo rzeczy połączonych ze sobą, jednym słowem - on. Wszystko zaczęło się na początku grudnia tamtego roku. Koleżanka zapoznała nas na zawodach, a potem co jakiś czas wpadaliśmy na siebie, co mnie bardzo cieszyło, a i jego chyba też, widziałam to jego spojrzeniu. Wnet minie rok od dnia, gdy się poznaliśmy. A teraz, niespodziewanie okazało się, że będziemy w jednej grupie w szkole językowej. Było zamieszanie z terminami i z nas utworzono nową grupę, więc pierwsze zajęcia mieliśmy we dwójkę. Jeszcze nigdy lekcja nie była tak wesoła i sympatyczna. Czy to przeznaczenie, czy to może być wola Boża, że on jest mimo woli coraz bliżej mnie?
14-latka
Trudności w nowej szkole
Przeprowadziliśmy się i zmieniłam szkołę, a jestem już w VI klasie. Byłam wesołą, wygadaną dziewczyną, miałam swoją pozycję w szkole i klasie, a tu wszystko siadło. Oni się znają od lat, mają swoje sprawy, afery, nie potrafię i nie chcę w to wnikać. Ich wygłupy są niezbyt na poziomie. Czuję się samotna, nie mam co robić na przerwach. Chociaż w domu jestem rozgadana i wesoła, to w szkole nie zgłaszam się, milczę, boję się, że powiem oś nie tak, że mnie wyśmieją.
Szóstoklasistka
