wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 5609 | WYNIKÓW
Konflikt mamy i córki
Dzisiaj kolejna awantura o nic. Mama zaczęła wykrzykiwać, że jestem okropna, że to się musi skończyć. Wytknęła mi winy, których nie było, ale nie przyjęła tłumaczeń. Uważa, że ja pyskuję, a ja tego tak nie widzę.
Ciągle mam wrażenie, ze mama jest zazdrosna, bo np. dostaję czasami od cioci drobne sumy pieniędzy. Mam jej za złe, ze nigdy ze mną nie porozmawia normalnie. Ciągle tylko temat szkoły i porządku w domu, ewentualnie czepiania się mnie. Stwierdziła nagle, ze na zbyt dużo sobie pozwalam. Ze przestanie mi dawać pieniądze, chociaż mam minimalne kieszonkowe, bo potrafię już trochę sama zarobić, do tego jestem oszczędna, Marzyłam o mamie- przyjaciółce, ale nic z tego.
15-latka
Zaprzyjaźnić się
Dostałam propozycje od oazy uczestnictwa w jasełkach, które organizują. Chodzi tam bardzo miły chłopak, spokojny, zabawny. Nie jest taki wulgarny jak większość chłopaków w jego wieku. Na próbach parę razy rozpoczął ze mną rozmowę. Było bardzo miło. Co jakiś czas spoglądał na mnie i się uśmiechał. I teraz jest problem, jak go przyciągnąć do siebie, zaprzyjaźnić się z nim. Dodatkowym utrudnieniem jest to, że jasełka są za tydzień I potem już nie będę miała okazji go widywać.
Nastolatka
Dwie szkoły
Już szósty rok uczę się w dwóch szkołach- normalnej i muzycznej. Pracy jest coraz więcej, a czasu na naukę coraz mniej. Jestem ciągle zmęczona, ale najgorsza jest moja samotność. Nie mam koleżanek ani w jednej, ani w drugiej szkole. Chciałabym zrezygnować ze szkoły muzycznej, ale obawiam się, że rodzice będą przeciwni. Jak zdobyć koleżanki?
Szóstoklasistka
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Obie obrażone
Pisaliśmy na temat swojego zachowania i koleżanka się na mnie obraziła, bo tę jej wadę skrytykowałam, ujawniłam. Zajrzała do mojej kartki i to przeczytała. Przepraszałam ją już wiele razy, ale zerwała ze mną kontakt. Ja zresztą też się na nią obraziłam, ale już bym chciała to zakończyć. Nie wiem, jak naprawić to, co sama zepsułam.
Gimnazjalistka
