wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 359 | WYNIKÓW
Skąd ten entuzjazm?
Torby są już gotowe do sprzedaży. Pięknie ułożone leżą na plebanii, a dzisiaj dziewczyny uprosiły księdza Wojtka, by dla próby wystawić kilkanaście toreb podczas wieczornej transmisji meczu. Bo owszem, przychodzą do ogrodu lub do salek zagorzali kibice piłki nożnej. Ale gdy dopisuje pogoda i ławki ustawione są na zewnątrz, to nie brakuje osób, które jednym okiem śledzą transmisję, ale jednocześnie rozmawiają, pilnują najmłodszych, cieszą się ze spotkania ze znajomymi.
Bitwa na poduszki
Jadzia wstała z uroczystą miną i podniósłszy palce do góry oświadczyła donośnym głosem: „I biorę Ciebie, Dawidzie, za męża, aby mi było z Tobą dobrze”. O rety, chyba imię Dawid podziałało skutecznie, bo Julia rzuciła w koleżankę poduszką, ta jej oddała i po chwili rozpętała się niesamowita wojna na poduszki. Szczekałam, protestowałam, ostrzegałam, ale dziewczyny zupełnie straciły rozsądek.
Martwię się i boję...
Rok temu w sylwestra zapaliłam pierwszego papierosa. Chciałam zobaczyć jak to jest. Potem u koleżanki na urodzinach, trochę w autobusie i takie "buszki" na raz na imprezie z koleżankami, z klasą i dzisiaj. Bardzo mnie to martwi. Boję się, że będę mieć w przyszłości raka. Nie chcę już tego. Czy grozi mi ta choroba?
15-latka
Produkcja wspomnień
Wystarczy mieć mapę, kartkę i długopis. Najpierw jest pomysł, potem wyznaczanie szlaku i pakowanie plecaków. Tak zaczyna się większość podróży rodziny Putów. Mózgiem wyprawy jest mama Magdalena. Franek i Antek nadają jej tempo, a tata Jacek utrwala wspomnienia na zdjęciach i filmach. Razem zwiedzili już kilkaset miejsc! O planowaniu i zwiedzaniu opowiada pani Magdalena Puto, autorka bloga “FrAntki Wędrowniczki Śląskie, okolice i dalej”.
Oczekiwanie
Mam wrażenie, że z pewnym chłopakiem bardzo do siebie pasujemy. Wiele rozmawiamy, mamy podobny typ wrażliwości. Pomagam mu w jego licznych problemach oprócz jednego- nie mogę słuchać o tym, że marzy o mojej przyjaciółce, która go absolutnie nie chce. Skąd ta dziwna zazdrość? Przyznaję, że sama nie wiem, czego chcę. Jednocześnie cofam się i idę do przodu, skaczę i spadam, wszystko naraz. Mam bałagan w uczuciach. Bardzo często chodziłam kiedyś do kościoła, dużo włóczyłam się samotnie po mieście. Dostrzegałam piękno w najprostszych rzeczach, zjawiskach. Gdy się po raz pierwszy zakochałam pod koniec gimnazjum, wszystko przepadło. Do kościoła chodzę już tylko w niedzielę. Chciałabym umieć wierzyć jak kiedyś. Kiedy poznam tego jedynego, bo przecież on gdzieś mieszka, może nawet blisko.
Prościej zmienić siebie
Przyjaźnię się od lat z jedną koleżanką. Razem siedzimy, razem spędzamy przerwy. W tym roku szkolnym klasa nadała nam imiona bohaterek serialu i tylko tak na nas wołają, a my tego nie chcemy. Obraziłyśmy się na wszystkich, nie odzywamy się już do nikogo, nie reagujemy na te imiona, krzyczymy, by tak na nas nie wołali. Już nie mamy pojęcia, jak ich zmusić, by przestali.
11-latki
