wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 105 | WYNIKÓW
Upominanie
Koleżanka ma ojczyma, sporo lat młodszego od matki, która jest rozwódką. Męczy mnie myśl, że powinienem im powiedzieć. że nie żyją po Bożemu, że on powinien od niej odejść. Stałbym się, co pewne, pośmiewiskiem, nie wiem tylko, na jak dużą skalę. Jezus też poświęcił swe dobre imię dla głoszenia prawdy i nawet umarł na krzyżu, ale ja się nie boję.
Nastolatek
Upominanie
Oto hipotetyczna sytuacja. Załóżmy, że 2 alkoholików stara się nie pić. Jeden nie wytrzymuje i zaczyna przy drugim pić, ale gdy ten drugi również sięga po butelkę, jego towarzysz mówi, by nie pił, bo wróci do nałogu. Pierwszy mężczyzna był świadomy, że nie może sięgać po alkohol, ale chęć była mocniejsza, dopiero gdy zobaczył, że kolega sięga po alkohol, uświadomił sobie, że też ulegnie i popełni grzech. Czy pierwszy z mężczyzn musi wyznać, że przez swoje niezdecydowanie zrobił przykrość innemu?
Licealista
Upominanie
Koleżanka ma ojczyma, sporo lat młodszego od matki, która jest rozwódką. Męczy mnie myśl, że powinienem im powiedzieć. że nie żyją po Bożemu, że on powinien od niej odejść. Stałbym się, co pewne, pośmiewiskiem, nie wiem tylko, na jak dużą skalę. Jezus też poświęcił swe dobre imię dla głoszenia prawdy i nawet umarł na krzyżu, ale ja się nie boję.
Nastolatek
Upominanie
Zmieniłam swoje postępowanie. Jednak moja przyjaciółka nie. Kiedy zwróciłam jej uwagę, że nie powinna przeklinać, śmiać się z nauczycieli, z osób niepełnosprawnych, powiedziała, że się poprawi, ale nie zrobiła tego. Teraz kiedy jej o tym przypominam, denerwuje się i obie się obrażamy. Nie wiem co mam zrobić...
Zmartwiona 14-latka
Deliktniej z upominaniem
Przyjaciółka często mówi o kimś, że jest głupi, wyraża się o nim z pogardą. Zwróciłam jej uwagę, no i się obraziła. Pogodzenie kosztowało nas do dobrą godzinę milczenia. Dzisiaj znowu sytuacja się powtórzyła. Czy mam nic nie mówić? Przecież nie chcę jej zranić. Wręcz przeciwnie-chcę pomóc. Ale ona traktuje to jako obelgę. Dzisiaj cały wieczór nie odzywałyśmy się do siebie. Nie chcę, żeby było tak dłużej.
Gimnazjalistka
Nie upominaj, pracuj nad sobą
Przez pewien czas byłem w złym towarzystwie. Kląłem, marnowałem czas, wyśmiewałem się z ludzi, przeszkadzałem na lekcjach religii. Po wakacjach koledzy mnie odrzucili. Zrozumiałem swoje błędy, zmieniłem się. Mam oparcie w rodzinie, katechetce, księdzu. Czuję, że już jest czas, abym upominał dawnych kolegów. Czuję się jak prorok. Nawet kosztem prześladowania mógłbym to robić. Co Pani o tym sądzi? Czy to tylko efekty dorastania, czy może już powołanie do prorokowania?
Gimnazjalista
