wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1797 | WYNIKÓW
W kręgu obgadywania
Przyjaźniłam się z dwiema dziewczynami, były kłótnie i pogodzenia. Potem jedna z nich zaczęła się zaprzyjaźniać z inną koleżanką, ze mną też spędza czas, ale kiedy tamta przychodzi, leci do niej, a o mnie zapomina. Druga ma dwie przyjaciółki , ale nie odrzuca mnie. Jednak zauważyłam, że obgadują one niemal każdego, nawet tych z którymi się przyjaźnią, czy warto to kontynuować? Nas jest 9 dziewczyn w klasie i tak wyszło, że musiałam sama siedzieć na stołówce. Prosiłam jedną z przyjaciółek, by ze mną siadła, to powiedziała, że to mój problem. W końcu jej nie było w szkole, więc zaczęłam zaprzyjaźniać się z pewną koleżanką. Nikt jej nie lubi, wszystkie dziewczyny obgadują, ale kiedy przychodzi co do czego, to do niej się zwracają o pomoc. Żal mi jej. Ona usiadła ze mną na stołówce. Koleżanki w klasie dokuczają mi, że mam przyjaciółeczkę. Jedna z dawnych przyjaciółek teraz szczególnie tę koleżankę obgaduje i muszę przyznać, że jakoś dziwnie mnie to do miłej koleżanki zraziło. Kiedy jestem przy niej, inne dziewczyny nie podchodzą. Chciałabym jej pomóc, żeby inne dziewczyny ją polubiły. Co robić? Ona wcale nie jest zła...
Piątoklasistka
Muszę to teraz załatwić
Od ponad roku bardzo podoba mi się o rok starszy chłopak z mojego liceum. Mimo starań nie potrafię o nim zapomnieć. Nie jestem nieśmiałą osobą, jednak do tej pory nie odważyłam się z nim zapoznać, porozmawiać. Teraz ogarnia mnie rozpacz, ponieważ jest w klasie maturalnej, więc niedługo zniknie ze szkoły. Od dawna chciałam do niego podejść i po prostu zapytać czy moglibyśmy się poznać, czy coś w tym rodzaju, ale zawsze tchórzę. On raczej domyśla się, że coś do niego czuję. Wiem, że nie mam już nic do stracenia i chcę rozwiązać tę sprawę. Jak mam z nim porozmawiać, co powiedzieć?
Licealistka
Przyjaciółka w ciemnej dolinie
Pod koniec gimnazjum miałam ciężki okres, gdy biegałam na imprezy, paliłam, piłam, zawierałam nieciekawe znajomości. Ale to już przeszłość. Jestem wierząca, praktykująca, mam plany i marzenia. Martwię się jednak o przyjaciółkę, która nie widzi nic złego w tym, że żyje ze swoim chłopakiem, ale oboje deklarują się jako wierzący, chodzą na spotkania grupy, ale też ciągle imprezują. Dyskutujemy, ale to jak grochem o ścianę.
Licealistka
Niechęć do ludzi
Sama z sobą się męczę, bo tak rzadko mam dobry humor, nie uśmiecham się prawie wcale i chyba dlatego jestem samotna. Dużo czytam, ale potem tym bardziej nie chce mi się wracać do rzeczywistości, która jest taka inna. Gdy się poważnie nad wszystkim zastanowiłam, doszłam do wniosku, że nie lubię ludzi, prawie nikogo.
15-latka
Niepotrzebne zmartwienie
Martwię się tym, że gdybym się miała spotkać z pewnym chłopakiem, który mnie chyba bardzo lubi i kręci się koło mnie, to byłabym tak spięta, że zniechęciłabym go do siebie. Piszemy ze sobą, ale on chce spotkań. Poza tym zastanawiam się, jak się przygotować do roli dorosłej kobiety. Przecież nic nie umiem. Jestem nieśmiała i małomówna.
16-latka
Sposób odprężania
Bardzo dobrze się uczę, nie sprawiam kłopotów swoim rodzicom. Wiem, co chcę w życiu robić, mam swoje pasje, wielu przyjaciół. Ale od czasu do czasu gram w tak zwane „strzelanki”. W ten sposób się odprężam. Gdy rodzice tylko to zauważą, zaraz zaczyna się gadanie o szkodliwości. Jestem wierzący, staram się zachowywać przykazania, ale czuję, że grając, nic złego nie robię i wcale mi to nie szkodzi.
Licealista
Najpopularniejsze
- Jezus jest naszym nauczycielem
- O posłuszeństwie
- 1758 kilometrów w 13 dni
- Załącznik #9402206
- Wyślij kartę urodzinową papieżowi Leonowi
- Katowice mają nowego arcybiskupa
- Papieżowi brakuje prowadzenia samochodu
- Opowieść o świętym synu, Karolu Acutisie
- Wypisz dziecko z edukacji zdrowotnej
- Frassati: życie bez wiary to nie życie
