wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 965 | WYNIKÓW
Koniec królowania
Mamy w klasie koleżankę, która wszystkim dokucza. Czasami wydaje nam się, że uważa się za królową, np.: każe mam otwierać swoje książki, nie oddaje nam rzeczy, które pożycza, a jak nie chcemy jej czegoś dać, to od razu skarży pani. Poza tym ciągle się z kimś kłóci o byle co. Śmieje się ze wszystkiego, co tylko zrobimy. Zawsze kiedy robimy coś w grupie, wywyższa się i wszystko musi być po jej myśli. Ostatnio na WF-ie bardzo nakrzyczała na jedną z dziewczyn, bo nie złapała piłki, choć się strasznie starała. Mamy tego dość!
Piątoklasistki
Dzika trawa
Nastawiałam uważnie moje niemałe uszy, by dobrze wiedzieć, jakie plany ma rodzina na kolejne dni. Bo ciągle wydarza się coś, w czym nie mogę brać udziału. Msza szkolna, nabożeństwa różańcowe, parki linowe, ogrody zoologiczne, nasza palmiarnia, centra handlowe- to nie dla psów. Leżałam kilka dni temu nieco urażona tymi zakazami, zresztą, Kuba pojechał na trening, gdzie oczywiście psy nie mogą nawet zajrzeć.
Czas marzeń i tęsknoty
Zaczęłam chodzić na lodowisko. Spotkałam tam kolegę ze szkoły, którego lubimy. Miło się rozmawiało. Przyjaciółka nie znosi łyżew, jednak poszła i on też był. Ona chyba jest w nim zakochana, on też. Dzisiaj spotkaliśmy się w trójkę, czułam się niepotrzebna, nawet wcześniej wyszłam. Czuję, że ja nigdy kogoś takiego nie poznam, jestem sama, a oni tak szczęśliwi.
Gimnazjalistka
Jak jej pomóc?
Koleżanka od czwartej klasy trzyma się na uboczu. Mówi, że tak woli. Szanuję jej wybór. Nic do niej nie mam, utrzymujemy koleżeńskie stosunki. Na wychowaniu do życia w rodzinie, dziewczyny z całej klasy usiadły w "kręgu" z krzeseł. Ona i jej koleżanka nie usiadły razem ze wszystkimi tłumacząc, że są przyzwyczajone do siedzenia z tyłu. Koleżanka mówiła, że woli być sama. Jednocześnie dowiedziałam się, że się okaleczała. Nie chcę jej tak zostawiać, chciałabym jej pomóc, ale nie wiem jak.
Szóstoklasistka
Nieśmiałość, która przeszkadza
Jestem bardzo nieśmiała. Analizuję każde swoje słowo, 100 razy zastanawiam się, czy coś powiedzieć, aż w końcu jest już za późno, żeby to wtrącić. Próbuję coś z tym robić, ale mi nie wychodzi i tylko się zniechęcam. Często mam wrażenie, że ludzie źle mnie odbierają, bo mogę sprawiać wrażenie zarozumiałej, wyniosłej. A ja po prostu się stresuję. Nawet jak idę ulicą czy szkolnym korytarzem, to mam wrażenie, że plączą mi się nogi, że poruszam się nienaturalnie. Nie umiem tańczyć na dyskotekach czy weselach. Gdy z kimś rozmawiam, nie potrafię patrzeć tej osobie w oczy. Na lekcjach rzadko się zgłaszam, kiedy odpowiadam, to cicho i niepewnie. Denerwuje mnie czerwienienie się. Cały czas boję się, że powiem coś głupiego. A raczej boję się, że nie wiem czegoś, co jest oczywiste i przez to się ośmieszę. Stresuję się nawet głupim wyjściem do sklepu, załatwieniem błahej sprawy u znajomej mamy, itp.
14-latka
Niepotrzebne zmartwienie
Martwię się tym, że gdybym się miała spotkać z pewnym chłopakiem, który mnie chyba bardzo lubi i kręci się koło mnie, to byłabym tak spięta, że zniechęciłabym go do siebie. Piszemy ze sobą, ale on chce spotkań. Poza tym zastanawiam się, jak się przygotować do roli dorosłej kobiety. Przecież nic nie umiem. Jestem nieśmiała i małomówna. 16-latka
Najpopularniejsze
- Roraty z Papieżem i "Małym Gościem"
- Roraty 2025 - Warszawa-Tarchomin
- Rusza polska sztafeta Betlejemskiego Światła Pokoju
- Psi nos
- Przemieniamy się będąc blisko Jezusa
- Jezus i Ojciec to jedno
- Posłuchajcie piosenki roratniej
- Kopalnia soli " Kłodawa "
- Już jest adwentowy "Mały Gość"
- Ulubione filmy papieża
