wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 6981 | WYNIKÓW
Pomoc w oratorium
Pomagam księdzu w naszym oratorium. Mogę tam grac w ping- ponga, mogę pomóc w zadaniach domowych, każdemu wyjaśnię matmę. Ale co jeszcze wymyślać, by czas spędzany u nas był inny, był dobry i atrakcyjny? Czasami męczą mnie rozrabiające dzieciaki, do których tak mało dociera, które chcą tylko brać i nic z siebie nie dają…
Licealista
Trzeba zareagować
Moja koleżanka próbowała popełnić samobójstwo. Dziewczyna ma dużo problemów w szkole, w domu też poważne problemy. Na szczęście nic wielkiego jej sie nie stało. Wczoraj wróciła do szkoły. Wszyscy się od niej odsunęli. Siedziała smutna, sama, nikt z nią nie gadał oprócz mnie, więc w końcu z nią usiadłam. Z tego powodu moja przyjaciółka się obraziła, że się nad tamtą użalam, a jej nic nie jest. Jak wytłumaczyć klasie, że tę dziewczynę trzeba normalnie traktować, a nie jak ufoludka i się jej bać, unikać jej?
15-latka
Jestem fajna
Od pewnego czasu mam problem. Polega on na tym że nie mogę na siebie patrzeć. Gdy patrzę w lustro, widzę w nim brzydką dziewczynę zdecydowanie za chudą. Brzydzę się swoim odbiciem w lustrze. Mam tego dość. Oczywiście nie jestem anorektyczką. Moje problemy pojawiły się około 3/4 miesięcy temu. Ktoś mi powiedział że jestem tak chuda, że aż brzydka. Nie wiem, co mam zrobić! Teraz mam wrażenie, że wyglądam jak żywy kościotrup.
14-latka.
Wakacyjne plany
Dowiedziałam się, że przed Pauliną ostatnie pięć szkolnych dni. Cieszę się z nią, liczę, że potem zajmie się mną, czyli zaplanuje ciekawe wycieczki, biorąc pod uwagę przede wszystkim moje potrzeby. Czyli żadne muzea, żadne wystawy, absolutnie nie miasto, gdzie biedne psy muszą być prowadzone na smyczy. Marzą mi się wakacje na nieużytkach, w lasach, na łąkach. Dlatego ułożyłam się wygodnie w altanie, bo przyszły dziewczyny i wiedziałam, że będą omawiały ważne sprawy. No, chyba, że się któraś znowu nieszczęśliwie zakochała i będzie jęczenie i pocieszanie. Leżę i nastawiam uszu.
Chaos na każdym poziomie
Czasami mam wrażenie, że wpadam w chorobę psychiczną. Wyobrażam sobie, że jestem tylko ludzikiem w sztucznym świecie, że ktoś napisał scenariusz, ustawia pionki, w tym mnie. Tyle spraw jest trudnych, szczególnie rodzice, którzy od lat nie potrafią się dogadać i w domu bywa ciężko. Brat jest zbyt dorosły, by mnie zrozumieć, ma swoje życie. A ja w domu często pyskuję ranię bliskich, chociaż przecież tego nie chcę. Jedyna przyjaciółka się wyprowadziła. Nie mam się komu zwierzyć, przed kim wygadać. Jak tu nie zwariować? Boję się swoich myśli.
17-latka
