wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 736 | WYNIKÓW
Tylko szczerość
Wierzyłam, że można mieć chłopaka za granicą. Jeszcze ani razu się nie pokłóciliśmy, ale w zasadzie nawet nie było ku temu okazji. Czuję, że nie mamy za wiele tematów do normalnych rozmów. Gdy przyjeżdża, oglądamy filmy. Czuję się jak potwór, bo dostałam drogie prezenty, kwiaty przez pocztę kwiatową. Odległość już mnie dobija. Ciężko mi z tym, że nie mogę z nim normalnie porozmawiać, przytulić się i nawzajem wspierać się będąc przy sobie. Nie czuję już tego co kiedyś. Wiadomo, że w dzisiejszych czasach komunikacja na odległość jest ułatwiona, ale nawet nie piszemy zbyt często. Przyjedzie za kilka miesięcy, a ja to muszę wyjaśnić, napiszę więc list. Ale jak?
16-latka
Skutki kłamstwa
Najpierw go widywałam na zajęciach dodatkowych. Rok później rozmawialiśmy, pisaliśmy coraz więcej, no i zakochałam się. Koleżanki coś zauważyły, on też zaczynał się zachowywać, jakby mu zależało. Wtedy kolega mu powiedział, że się w nim kocham. W przypływie desperacji powiedziałam mojemu obiektowi westchnień, iż mi się nigdy nie podobał i nie podoba nadal. Wmawiałam sobie, że nic do niego nie czuję, że nie mogę mieć teraz chłopaka. On jest już w liceum i oto przeczytałam, że ma dziewczynę. Jestem załamana. A we wrześniu pojawię się w tym liceum. Jak o nim zapomnieć?
Załamana.
Jak poznałam cudownego chłopaka?
Przez długi czas kochałam się lirycznie w moim najlepszym przyjacielu, momentami podejrzewałam, że z jego strony też coś jest. Pewnego dnia postanowiłam sprawę wyjaśnić i okazało się, że jestem dla niego jak siostra. Przed rozmową myślałam, że po takiej odpowiedzi wpadnę w czarną rozpacz. Tymczasem to co pomyślałam sprowadzało się do: trudno, mogło być fajnie. Ale miało to też dużo bardziej dalekosiężne skutki. Coś się we mnie odblokowało, nagle odkryłam, że ON nie jest jedynym chłopakiem na Ziemi. I zobaczyłam, że w ekipie kumpli z klasy jest interesujący kolega. Ani się spostrzegłam, już byłam obłędnie zakochana. Postarałam się, aby nasze rozmowy stały się coraz częstsze...
17-latka
Najpierw zmieniaj siebie
Bardzo martwi mnie moja rodzina. Ojciec po powrocie z pracy najchętniej kładzie się przed TV i biernie spędza czas, podjadając bez przerwy. Ma już sporą nadwagę, nic z tym nie robi, nie wiem, jak to będzie z jego zdrowiem. Brat jest tak samo leniwy jak tata. Natomiast mama w kółko narzeka, że jej nie pomagamy, że wszystko na jej głowie. Jak przekonać tatę i brata, by prowadzili bardziej ruchliwy tryb życia? Jak przekonać mamę, że trzeba się cieszyć, a nie w kółko narzekać?
Gimnazjalista
Jestem zaborcza
Miałam trudne dzieciństwo. Od kilku miesięcy mam cudownego chłopaka, ale nie potrafię się powstrzymać przed nieufnością i zazdrością. Jestem zła, gdy on spotyka się z kolegami, mają swoje hobby. Urządzam mu sceny, boję się, że zniszczę to, co jest między nami. Modlę się, ale zazdrość jest taka silna...
Licealistka
Najpopularniejsze
- Pielgrzym i wariat
- W Rzymie trwa Jubileusz Młodych
- Bądź uważny na to, co małe
- O przyjaźni z Jezusem
- Adam Bocheński i jego prace
- Ala tańczy cały czas
- Na upały najlepsze jest... mleko!
- 100 lat temu zmarł Pier Giorgio Frassati
- Młody artysta stworzył portrety wszystkich papieży
- 9-latek uratował tonącego chłopca
