wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1815 | WYNIKÓW
Tajemnice przyjaźni
W podstawówce i gimnazjum miałam tendencję do nazywania wszystkich moimi przyjaciółmi po pół roku, roku znajomości. Chyba wynika to z jakiejś potrzeby pewności, stałości, bezpieczeństwa i poczucia niezagrożonej pozycji wśród znajomych. Tak jak "ma się" chłopaka, tak "ma się" przyjaciółkę. Sama się oburzyłam, kiedy opowiadałam bliskiej koleżance o naszych znajomych papużkach- nierozłączkach, a ona rzuciła "No, to tak samo, jakby ktoś nazwał NAS przyjaciółkami". Zapytałam "A nimi nie jesteśmy?", na co ona "Zobaczymy za kilka lat". Bardzo mnie to wtedy zabolało, jednak po paru dniach, na spokojnie uznałam, że skoro wszystkie moje nagłe "przyjaźnie", te z nocnymi zwierzeniami i długimi godzinami wiszenia na telefonie dziwnie się rozpadały po kilku, kilkunastu miesiącach, to może faktycznie nie tędy droga i potrzeba więcej czasu. Od tej rozmowy mijają jakieś 4 lata i to naprawdę jedyna znajomość, która się z czasem nie wypaliła
Nie chcę tej adoracji
Zakochał się we mnie chłopak, którego nikt nie lubi (szczerze mówiąc ja też) i on prawie codziennie daje mi prezenty. Raz mi sprezentuje małą maskotkę, raz kwiatka. On nie da mi spokojnie żyć, w ogóle nie chce zostawić mnie w spokoju (dzieje się tak już od 4 lat, czyli od pierwszej klasy). Proszę, powiedz mi co mam zrobić! Czwartoklasistka
Oczekiwanie
Mam wrażenie, że z pewnym chłopakiem bardzo do siebie pasujemy. Wiele rozmawiamy, mamy podobny typ wrażliwości. Pomagam mu w jego licznych problemach oprócz jednego- nie mogę słuchać o tym, że marzy o mojej przyjaciółce, która go absolutnie nie chce. Skąd ta dziwna zazdrość? Przyznaję, że sama nie wiem, czego chcę. Jednocześnie cofam się i idę do przodu, skaczę i spadam, wszystko naraz. Mam bałagan w uczuciach. Bardzo często chodziłam kiedyś do kościoła, dużo włóczyłam się samotnie po mieście. Dostrzegałam piękno w najprostszych rzeczach, zjawiskach. Gdy się po raz pierwszy zakochałam pod koniec gimnazjum, wszystko przepadło. Do kościoła chodzę już tylko w niedzielę. Chciałabym umieć wierzyć jak kiedyś. Kiedy poznam tego jedynego, bo przecież on gdzieś mieszka, może nawet blisko.
Męczące myśli
Od pewnego czasu myślę nad różnymi tematami związanymi ze śmiercią itp. Zaczęło się to, gdy mój tata zaczął słuchać piosenki Perfectu ,,Wszystko ma swój czas”. Od tego czasu automatycznie przychodzą myśli typu co będzie po śmierci, czy będziemy czuli ten przemijający czas itp. Najbardziej przeraża mnie słowo wieczność, ponieważ z ludzkiego punktu widzenia 10 lat to bardzo dużo, a co dopiero wieczność. Czytałem, że w moim wieku często myśli się o takich rzeczach, ale mnie to dręczy np. kiedy idę spać, zmówię pacierz, położę się, to zawsze przychodzą mi te myśli próbuję zasnąć, ale nic, dopiero ok. 24 (kładę się spać ok. 22 ) zaczynam już ze zmęczenia zasypiać. Nie mogę pozbyć się tych myśli, nie wiem co zrobić.
12 latek
