wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4911 | WYNIKÓW
Życie po śmierci
Słyszałam od koleżanek o życiu po śmierci. Mówiły, że jeśli ktoś umrze rodzi się na nowo jako inna osoba. Sny to wspomnienia z poprzedniego życia. Słyszałam o takich ludziach. Wszystko co mówili, zgadzało się z wydarzeniami z ich poprzedniego życia, a przecież nigdy tam nie byli, nie znali różnych osób, a wszystko o nich wiedzieli. Czy mam wierzyć w życie po śmierci? Czy to prawda?
Beata
W poszukiwaniu przyjaciółek
Rozglądam się uważnie, wciąż i wciąż obserwując zachowanie innych dziewczyn. Ale wszystkie albo mają swoje paczki, trzymają się razem, albo ''nie są dla mnie''. Nie ma dla mnie przyjaciółki ani w moim miejscu zamieszkania, w parafii, w miejscowości, w szkole. Dlatego wypatruję liceum, ono już tak blisko. A tam tyle nowych osób, że powinnam kogoś znaleźć, w każdym razie będę się o to starać.
Samotna gimnazjalistka
I gdzie to królestwo Boże?
Nie umiem wyjaśnić o co chodzi w tym, co mówi Pan Jezus: „Zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: »Oto tu jest« albo: »Tam«. Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest” (Łk 17,20-21). Niebo jest na ziemi? A wojny są też w niebie? Dla mnie to niezrozumiałe. Jak by ksiądz to wytłumaczył? Hania
Paraliżujący lęk
Ostatnio często oglądam wiadomości ze świata. Jest tam dużo wiadomości o Rosji, zbrojeniach i wojnach. Mam w sobie jakieś chore przekonanie, że będzie wojna i że stracę wszystko co mam. Bardzo się tego boję. Dużo się modlę, ale to nie bardzo pomaga. Czy w Polsce będzie wojna? Czemu Bóg pozwala na wojny na świecie? Co mam robić, żeby pozbyć się tego paraliżującego strachu?
Gimnazjalistka
Osamotniona
Przez lata byłam klasowym pogotowiem do wszystkiego- pożyczałam zeszyty, pomagałam, pocieszałam, wysłuchiwałam. Może przez to stałam się poważna, odpowiedzialna, zmartwiona. Mam wrażenie, że mnie nikt nie chce wysłuchać, moje sprawy nikogo nie obchodzą. Ludzie mają nowych znajomych na różnych dodatkowych zajęciach, biegają tam, a ja zostałam sama. Niby mam jeszcze przyjaciółki, ale nie jestem pewna, czy to określenie do nas jeszcze pasuje.
13-latka
Pięknie jest być starszym. Nigdy nie wolno dać się uwięzić przez smutek!
Kiedyś do naszej redakcji przyszedł list. Niezadowolona nastolatka pisała, że męczy ją… babcia. „Serio? To niemożliwe!” – pomyślą pewnie niektórzy. Ja też tak pomyślałam i od razu przypomniała mi się moja kochana babcia. Kiedy przychodziła – bo nie mieszkała z nami – siadałyśmy razem z nią i z moją mamą w kuchni (mama zawsze coś tam przygotowywała), a ja słuchałam. To były wyjątkowe chwile. Jak babcia może męczyć wnuczkę?
Modlitwa jest jak codzienne podlewanie ziemi, w której ukryto nasionko. Któregoś dnia ukażą się zielone listki.
Kiedyś byli szczęśliwą rodziną. Jednak gdy niespodziewanie umarł tata, mama musiała szukać pracy. Zabrała swoje dwie córki i wyjechała do Argentyny. Tam wcale nie było łatwiej. Ale pojawił się przy nich Manuel Mora. Chętny do pomocy i taki serdeczny... Pani Vicuña zgodziła się nawet, by zamieszkał u nich. Nie wiedziała, że to zły człowiek, że udaje, że jest dobry. Tylko Laura, starsza córka pani Vicuña, coś przeczuwała.
Niezadowolona mama
Moja mama nie jest zadowolona, że mam tę dziewczynę i że ją mam. Pewnie by wolała, bym siedział w domu, by mnie nie ciągnęło bez końca do niej. Ciągle mnie straszy, że mnie nie puści. Rodzice mojej dziewczyny traktują mnie inaczej, cieszą się, że coś tam pomogę itd. Dla ojca nie ma problemu, że mam dziewczynę, ale mama wciąż ma jakieś ale.
16-latek
Powrót z oazy
Niezbyt chętnie wyjechałam na oazę. Wiele osób mnie namawiało, ale ja nie byłam do tego przekonana. A teraz nie mogę dojść do siebie po wszystkim, co tam przeżyłam. Słyszałam wiele entuzjastycznych relacji, ale nie podejrzewałam, że poznam tylu tak wspaniałych ludzi, że przeżyję tyle pięknych chwil. Po powrocie nie potrafię dojść do siebie i bardzo tęsknię do ludzi, do atmosfery, do wszystkiego. Łzy same lecą.
Oazowiczka
Domatorka z przymusu
Nigdzie nie wychodzę, tylko na spotkanie oazowe, ale z koleżanką. Gdy ona nie może, brakuje mi odwagi, by pójść samej. Dzięki temu mam co robić w piątek wieczorem. W domu jestem spontaniczna, ale poza nim jest ciężko. Nie lubię zabierać głosu ani w szkole, ani na oazie. W czasie wakacji wyjeżdżam na oazę. Trochę się boję, bo tam będzie mnóstwo nieznanych mi osób.
Licealistka
