wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 16677 | WYNIKÓW
Plaga obgadywania
Jak mam się zachować kiedy ktoś obgaduję moje koleżanki? Bardzo tego nie lubię, nie zwracam uwagi na wygląd tylko na charakter, ale dziewczyny ciągle obgadują, komentują, krytykują. Szczególnie jedna z nich. Oczekuje ode mnie, że się wypowiem. Nie chcę być fałszywa, ale nie mam też odwagi powiedzieć koleżance, że nie będę obgadywała. Ostatnio w rozważaniach różańcowych padło pytanie, czy nie wyśmiewam innych. A obgadująca koleżanka robi to nawet, gdy wracamy z kościoła.
Nastolatka
Odważny za monitorem
Jeden z kolegów zaczął do mnie pisać i to coraz bardziej jak zakochany. Ciągle chciał się umówić, ja się cieszyłam, ale nic z tego nie wychodziło i to z jego winy. Zawsze w ostatniej chwili była jakaś przeszkoda. Ostatnio zaprosił mnie do siebie, bo chciał mi pokazać, jak bardzo mnie lubi. Napisał, że słowami nie potrafi tego wyrazić. Zgodziłam się , ale po raz kolejny ze spotkania nic nie wyszło. Nie wiem, co robić.
Gimnazjalistka
Twardy warunek
Mam sporo koleżanek, wszystkie lubię, dobrze się z nimi dogaduję. Dwie z nich to moje przyjaciółki. Niestety, dzisiaj dostałam od jednej z nich SMS-a, że muszę wybierać między nimi, że nie można przyjaźnić się z dwiema, że czeka na odpowiedź. Odpisałam, że mam inne zdanie na ten temat, ale skoro nalega, to wybieram tę drugą przyjaciółkę, która mi nigdy takich warunków nie postawiła. Czy życie musi być takie trudne?
12-latka
Czy moja mama pójdzie do nieba?
Moja mama rozeszła się z Tatą, gdy byłam malutka. Teraz jest z innym mężczyzną, ale nie są małżeństwem. I mają razem moją siostrę. Mama robi dla nas wszystko... Ale tata… Tego, z którym mieszkamy, chyba nie obchodzę. Nie przytuli, nie powie nic miłego. Mojej siostrze – owszem. Zapytałam księdza na katechezie, czy rozwód to grzech. Powiedział, że grzech ciężki. Czy moja mama nie pójdzie do nieba?! Ona jest taka kochana… wierząca i dobra. Zuza
Zapanować nad wybuchami
Często sprawiam mamie przykrość, chociaż nie chcę. Do tego jestem okropnie wybuchowa i łatwo mnie zdenerwować. Mówię jej często przykre rzeczy, bo gdy mam doła, to i słowotok, potem tego żałuję. Nie wiem co mam robić, żeby się zmienić. Dobre intencje chyba nie wystarczają, bo wystarczy impuls i moje plany już nie istnieją. Chcę być lepszą córką i chcę, żeby mama się ze mnie cieszyła, a nie o mnie martwiła. Zupełnie nie wiem jak to zrobić. Mama jest dla mnie bardzo dobra. Kupuje mi prawie wszystko co chcę, a jeśli nie, to najbardziej dlatego, że nie ma już kasy. A ja jak się zdenerwuję, to potrafię zniszczyć jej komórkę rzucając nią o podłogę i złamać kartę sim. Potem mi przykro. Mama jest smutna i mi jest smutno. Ale ja cały czas chcę, żeby było dobrze, miło, wesoło, sympatycznie itd. Jak to zrobić? Tyle by trzeba zmienić.
Zmartwiona córka
Wybór profilu w liceum
Już niedługo będę wybierała profil w liceum. Zawsze byłam przekonana, że to będzie biologiczno- chemiczny. Większość znajomych tam pójdzie. Ale nagle zaczynam myśleć, czy nie wybrać jednak matematyczno- fizycznego. Tam jest mój brat, bardzo zadowolony. Poza tym zauważyłam, że rozwiązywane zadań sprawia mi o wiele większą frajdę niż wkuwanie definicji. Myślę, że po studiach informatycznych będę miała ciekawe możliwości. Zastanawiam się też nad grafiką komputerową. Co Pani o tym sądzi?
Gimnazjalistka
Zmiana nastawienia
Od dawna podobała mi się szkolna koleżanka. Próbowałem jej to pokazać, ale ona mnie zdecydowanie odrzucała. Było mi przykro, ale nie odpuszczałem. Ponieważ jednak kpiła ze mnie, mówiła, że nie jestem w jej typie, nie podobam się jej, udało mi się wybić ją sobie z serca i głowy. A tu nagle ona zaczyna się do mnie ślicznie uśmiechać, pokazuje, że mnie lubi. Czy jest możliwa taka zmiana?
Gimnazjalista
Nie upominaj, pracuj nad sobą
Przez pewien czas byłem w złym towarzystwie. Kląłem, marnowałem czas, wyśmiewałem się z ludzi, przeszkadzałem na lekcjach religii. Po wakacjach koledzy mnie odrzucili. Zrozumiałem swoje błędy, zmieniłem się. Mam oparcie w rodzinie, katechetce, księdzu. Czuję, że już jest czas, abym upominał dawnych kolegów. Czuję się jak prorok. Nawet kosztem prześladowania mógłbym to robić. Co Pani o tym sądzi? Czy to tylko efekty dorastania, czy może już powołanie do prorokowania?
Gimnazjalista
Narzekająca mama
Pokłóciłam się dzisiaj z mamą, bo nie mam już siły. Ciągle na coś narzeka. Nie rozumiem, jak można tak żyć? Jak nie na mnie, to złości się na brata. Jak nie na nas, to na pracę, na kogoś z rodziny. Nie rozmawiam z nią nawet zbyt często ostatnio, bo nie chce psuć sobie humoru. Ponadto zawsze uważa, ze tylko ona ma racje. Gdy udowodnię moją rację, każe mi być cicho.
Gimnazjalistka
Tajemniczy błysk w oku
Na klasowej wycieczce siedział za mną. Widziałam, jak się we mnie wpatrywał. Potem bardzo dużo rozmawialiśmy. W zabawie koledzy kazali mu zawołać, że mnie kocha. Był czerwony ze wstydu, ale zawołał. W drodze powrotnej trochę mi z kolegami dokuczał, więc się obraziłam, ale mnie przeprosił. Serdecznie pożegnał mnie na koniec. Co oznacza to dokuczanie, a potem szczere przepraszanie i tajemniczy błysk w oku? Proszę o odpowiedź i rady.
Nastolatka
