wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 209 | WYNIKÓW
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
Szkolna gwiazda
Piszę do Pani, ponieważ mam problem z pewną dziewczyną w mojej szkole. Ona jest "gwiazdą". Każdy ją lubi. Mnie nie lubi nikt. Jeśli ktoś się jej
przeciwstawi, ona od razu urządza ogromną awanturę. Ostatnio wychowawczyni kazała wystawić oceny z zachowania na półrocze. Po długim namyśle wystawiłam jej i jej przyjaciółce niepoprawne, gdyż ciągle się nade mną znęcały. Domyśliły się, że to ja i od razu zaczęły mnie nękać. Nie przytoczę tych obelg skierowanych w moją stronę. W szkole nie mogłam powstrzymać się od płaczu. Cała klasa stanęła po stronie moich gnębicielek. Czułam się jak jakiś
wyrzutek, śmieć. Ta "gwiazda" dokucza mi od pierwszej klasy. Oczywiście o całej sytuacji powiedziałam pani wychowawczyni. Ta dziewczyna uspokoiła się
trochę, ale boję się, że znowu zacznie się ze mnie śmiać. Najgorsze jest to, że ja niczego jej nie zrobiłam. Na myśl o szkole robi mi się niedobrze.
12-latka
Dylematy
Ależ jestem dzisiaj strasznie nerwowa. Nie mogę nad sobą zapanować , drę się na wszystkich po kolei , wyżywam się na nich. Już od samego rana się we mnie gotuje . Jednocześnie nic mi się nie chce. Poza tym znowu zaczynam się chyba odsuwać od Pana Boga. Miałam się poprawić , zmienić , ale czuję , że trochę walkę przegrałam. Zapał jak zawsze opadł i Pan Bóg znowu jest chyba kolegą . Owszem staram się , ale obawiam się , ze mam dla Niego zbyt mało szacunku. Wierzę mocno, ale jakoś nie czuję bliskości. Muszę się w końcu z siebie wziąć ( powtarzam to już chyba po raz setny ).
Gimnazjalistka
