MOJA PAPUŻKA

Nie da się uniknąć cierpienia! Ono należy do życia. Jeśli jest powód do smutku, należy się smucić! To zupełnie normalne, że przywiązujemy się do naszych zwierzątek i potem cierpimy, gdy chorują, gdy już ich nie ma. Tłumienie smutku nie ma sensu. Ale każdy doświadczony człowiek może Cię zapewnić, że czas leczy wszelkie rany. Dlatego powoli wspomnienia o papużce staną się bardziej ciepłe i mniej bolesne. Już teraz zamiast rozdrapywać rany, ciesz się, że ją miałaś, że byłaś dla niej dobra, że ona Ci tyle radości dała, a Ty się nią dobrze opiekowałaś. Czyli należy o tej sytuacji myśleć pozytywnie!Niektórzy bojąc się tego właśnie cierpienia rezygnują z posiadania kolejnych zwierząt, inni przeciwnie- szukają następnego, by obdarzyć go czułością.