Krzysztof Kusz

Krzysztof Kusz
operator kamery telewizyjnej, fotograf

Kilka lat temu wiele podróżowałem po Europie. Jeździłem sporo autostopem po Holandii. Któregoś dnia trafiłem do ludzi, którzy pozwolili mi mieszkać w budynku po starym barze, który kupili. Pomogli mi też znaleźć pracę na barce z piaskiem. Było nas dwóch: Ja i starszy mężczyzna. Spędzaliśmy ze sobą całe dnie. Do domu wracaliśmy tylko na weekend.

Problem polegał na tym, że Holender nie znał angielskiego i właściwie prawie wcale nie rozmawialiśmy z sobą. Pokazywał mi tylko, co mam robić. Pływaliśmy razem przez 6 tygodni. Miałem więc sporo czasu na przemyślenia. Dotąd żyłem bardzo szybko i nie miałem czasu, by pomyśleć, co naprawdę jest ważne w życiu. Przypomniałem sobie wszystkie bardzo niebezpieczne sytuacje, w których się znalazłem. Zawsze udawało mi się szczęśliwie z nich wyjść. Z dnia na dzień przekonywałem się, że to nie była moja zasługa.

Dotarło do mnie, że zacząłem rozmawiać z Bogiem. Chodziłem od dziecka do kościoła, bo tak wychowali mnie rodzice. Ale rzadko zastanawiałem się nad swoją wiarą. I tak naprawdę dopiero na statku, gdy rozmowa z człowiekiem była niemożliwa, zauważyłem obecność Pana Boga w moim życiu. Któregoś dnia wybrałem się w końcu do kościoła. Podczas przekazania znaku pokoju, kapłan podszedł do mnie i podał mi rękę. To zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Gdy wróciłem do Polski, moje życie nie było już takie samo. Mogę powiedzieć, że wiara mnie uzdrowiła.


Wiara zawsze uzdrawia, pod warunkiem, że to wiara w Jezusa

• To działa - więcej: