Niepotrzebne kłótnie

Środa, 24 października, 2018 r.

Hau, Przyjaciele!

Zawsze się martwię, gdy dziewczynki zaczynają kłótnię. Początek bywa niewinny, pada jedno słowo, potem drugie, potem któraś pchnie siostrę, ta jej odda mocniejszym szarpnięciem, a do tego padają coraz poważniejsze groźby, pretensje, żale. Najgorsze, że kłótnia może się zacząć kompletnie bez sensu, bez powodu. Ot, jedna lub druga poczuła zmęczenie, zniechęcenie i próbuje własny stres odreagować na siostrze. Szybko reaguję, szczekam, nawet chcę rozdzielić rozzłoszczone agresorki, ale obie uważają, że jestem niesprawiedliwy atakuję nie tę, której się to należy. Dzisiaj podobno zaczęła Zosia, ale ja wtedy drzemałem, a gdy się już szarpały, to chwyciłem za rękaw Lolę. Wtedy Zocha w śmiech, a po chwili śmiała się i Zosia. Pani wparowała do pokoju, by zaprowadzić pokój, a tu córki tarzają się ze śmiechu. A śmieją się ze mnie, że pomyliłem się i ukarałem niewłaściwą dziewczynkę. Tak się zawstydziłem, że zepchnąłem z fotela Gucia i pogoniłem go po mieszkaniu. Kocur najpierw uciekał, ale nagle wskoczył na kanapę i zręcznie uderzył mnie łapą w pysk. Chcący lub niechcący nie schował pazurów, więc się popłakałem. Lola i Zosia rzuciły się mnie pocieszać. Przez chwilę tarzaliśmy się w trójkę na kanapie, ale nagle Zosia uznała, że siostra ją specjalnie spycha na podłogę i już kłótnie wisiała w powietrzu. Podniosłem łeb do góry i zawyłem żałośnie. Emocje dziewczynek są dla mnie nie do ogarnięcia. No i dobrze zrobiłem, bo znowu śmiech rozlegał się w całym mieszkaniu. Niech się ze mnie śmieją, tylko niech się nie biją i nie płaczą. Cześć, Tytus