Po tych słowach w sercach tysięcy smutnych ludzi po śmierci ukochanego Ojca Świętego, stojących na Placu św. Piotra w Rzymie, i milionów oglądających te chwile przed telewizorami, zamigotała iskierka pokoju i radości. Przecież wierzymy, że nie umarł. Choć nie usłyszymy już jego głosu, nie zobaczymy jego dobrych oczu, jego ręki wyciągniętej do błogosławienia nas, on żyje. Kiedy umarła moja mama, bardzo długo trudno było mi chodzić na cmentarz. Nie było jej przy mnie, ale nie było jej też na cmentarzu – nie mogłam myśleć, że mama jest w grobie.