Dojrzewanie
-
Dylematy młodości
Nie lubię siebie, a przecież świetnie wiem, że bez tego nie można nic dobrego zrobić, bo najpierw należy siebie polubić. Boję się przemijania, śmierci, problemów i tego, że nie będę potrafiła dobrze żyć, że nie dam rady, że się załamię, będę jak inni- płytka, beznadziejna... Licealistka
-
Mój ideał chłopaka
Nie mam chłopaka, bo mam też wysokie wymagania. Przede wszystkim musi być głęboko wierzący, najlepiej ministrant oraz powinien mieć określone poglądy polityczne i wiedzę. Modlę się, bym takiego chłopaka spotkała... Licealistka
-
Diagnoza, a gdzie leczenie?
Cały czas coś gubię, czegoś zapominam. Nie potrafię wrócić do domu na wyznaczoną godzinę, prawie zawsze się spóźniam i później są kłótnie, problemy. Jednak najgorsze jest to, że nie potrafię obiektywnie ocenić sytuacji. Myślę jednotorowo, jedne rzeczy bagatelizuję a drobiazgi wyolbrzymiam. Błędnie koło... 16-latka
-
Pomocne w dojrzewaniu
Jestem po lekturze "Po co bierzmowanie?" autorstwa ks. Piotra Pawlukiewicza, a jestem w trakcie kolejnej-"Porozmawiajmy spokojnie...o tych sprawach". Sprawach, wiadomo jakich, czyli bardzo ważnych, pięknych, ale jednocześnie trudnych... Gimnazjalistka
-
Męka codzienności
Mam dość szarych i zimnych dni. Nie dzieje się nic niezwykłego. Szkoła, dom, nauka i tak w kółko. Monotonia. Wymarzona miłość nie nadchodzi, a ja najchętniej bym chciała, by odwołali zajęcia z powodu temperatury. Licealistka
-
Bolesne szyderstwa
Coraz mi trudniej wytrzymać w gimnazjum, gdzie jako jedyna w klasie dojeżdżam z małej wioski, jestem gruba, brzydka, niemodnie ubrana i wszyscy mnie wyśmiewają. Rodzice nie mają pieniędzy, nie mogę mieć takich ubrań jak koleżanki. Już tego nie wytrzymuję... Gimnazjalistka
-
Zmartwienia i lęki
Nie potrafię się nieustannie cieszyć, być optymistką. Martwią mnie tysięczne drobiazgi, martwię się o zdrowie rodziny, oceny, różne drobiazgi. Znam teorię, wiem, jak powinno się myśleć, ale trudno wprowadzic teorię w życie... Zmartwiona
-
Koniec z telemaniactwem
Jestem telemaniakiem. Czuję, że problem jest coraz większy. Nie potrafię się oderwać od tv, a jednocześnie nie chcę tego. Jak sobie z tym poradzić? Telemaniaczka
-
Moje życie nie ma sensu...
Czuję, że mam depresję. Moje życie nie ma sensu. Już prawie nic mnie nie cieszy, najchętniej zrezygnowałabym z życia, ale wiem, że nie wolno.....Najgorsze jest poczucie pustki, braku powodów do radości, brak entuzjazmu.... Nastolatka
-
Moje zasady
Życie jest zbyt krótkie, by budzić się rano z żalem. Więc darzę szacunkiem tych ludzi, którzy traktują mnie dobrze, zapominam o tych, którzy tego nie robią i wierzę, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. Jeśli dostaję szansę, korzystam z niej. Śmieję się, kiedy mogę, przepraszam, kiedy powinnam i odpuszczam sobie to, czego nie mogę zmienić. 17-latka
