Konkurs na wiersz patriotyczny

Do mojego Narodu

 

Patrzmy w przyszłość uważnie

Wśród nadziei znaków,

Bo to przecież tak ważne

By nie zbrakło Polaków.

 

Marsz z motyką na słońce

Pozostawmy przeszłości

Niech nam serca gorące

Studzi trzeźwość mądrości.

 

Przez mocarny krąg świata

Sprzedawani w niedolę,

Odgrodzeni przez lata

Znosiliśmy niewolę.

Walczyliśmy z faszyzmem.

Walczyliśmy z komuną.

Mamy wielką spuściznę –

Mówmy o tym dzić z dumą.

 

Dość pomówień, dość bredni,

Obarczania nas winą

Myśmy sami polegli,

Gdy ktoś inny miał zginąć.

 

Z Boga woli są tacy –

Jak Davies pisarze,

Dla nich prawda coś znaczy,

Nie chcą deptać ołtarzy.

 

Oni piszą jak było,

Oni piszą jak będzie.

Duch polskości jest siłą,

A Bóg z nami jest wszędzie.

 

Dziś nie łatwo być wodzem

Umęczonej Ojczyzny,

Okłamanej tak srodze,

Niezgojone jej blizny,

 

Niezgojone jej rany

I nie proste ścieżyny,

Ale przecież Bóg z nami –

Bóg Najwyższy – Jedyny.

 

 

Mowa ojczysta

 

O, mowo poska, jakżeś sercu bliska

Nawet z wieśmiaczej pochylonej chaty

Niewyrobiona niczym ugorzysko,

A przecież piękna jesteś jak bławaty.

 

Jesteś jak gwiazdy co świecą przejasno,

Jesteś jak przestrzeń bez kresu, bez końca,

Wśród innej mowy tak duszno i ciasno.

O mowo polska, tyś nam słońcem słońca.

 

I wszystkim jesteś co nazwę ma lubą.

Z mów nam najbliższa, najwięcej masz krasy.

Ty naszą mową, ozdobą i chlubą,

Jesteś i będziesz aż po wszystkie czasy.

 

Ziemia rodzinna

 

Spójrz na twe wody,

Spójrz na twe grody

Spojrzyj w historii głębinę

Zamknij swe oczy

Czas się wstecz stoczy

Ujrzysz praojców krainę.

 

Ujrzyszy swe gaje,

Swoje ruczaje

W zamierzchłej,

Dawnej przeszłości

Ujrzysz dni mnogie,

Dla kraju srogie

I lata jego wielkości.

 

Zamknij swe oczy,

Czas się wstecz stoczy

Unosząc ciebie na fali.

Niech z dawnym czarem

Miłość się żarem

W tobie do kraju rozpali...

 

 

B.A.