I Konkurs na wiersz patriotyczny nazwany został imieniem zmarłej w lutym 2013 r. Władysławy Milczarek. Emerytowana profesor socjologii z Łodzi była nie tylko wielką patriotką, ale i osobą niebywale serdeczną i życzliwą ludziom. Nawet, gdy mówiła o trudnych sprawach, przejęta losami jej ukochanej Ojczyzny, zawsze towarzyszyła jej nadzieja.

Jak pisze Nasz Dziennik: „...Będąc wierna Panu Bogu, miała we krwi ewangeliczną zasadę, że wiara bez uczynków jest martwa, czyniła więc dobro, od najbliższej rodziny poczynając. Zawstydzała wszystkich swą młodzieńczą werw ą obecną jeszcze w ostatnich miesiącach życia, silnie rozwinięty zmysł organizacyjny pozwalał jej na szybkie i skuteczne reakcje. Nieprawdopodobne, ile taka drobna osoba, z licznymi schorzeniami, coraz trudniej poruszająca się w granicach własnego pokoju, mogła załatwić wiele spraw, rozruszać biernych i lękliwych. Zapewne te dyspozycje serca i charakteru nie były przypadkowe – wyniosła je z domu rodzinnego, z niewielkiej mazowieckiej wsi, gdzie fundament stanowiły katolicka wiara, zasady moralne, miłość do Ojczyzny, tradycja, pracowitość, szacunek okazywany autorytetom, pomoc bliźnim, gdzie wielką wartość miała dobra książka i wspólne czytanie. Łódzkie środowisko mogłoby na ten temat napisać opasłą księgę, bo Pani Władysławie to się należy.

” Gdy już fizycznie nie mogła uczestniczyć w życiu społecznym, pisała przesłania do Polaków, redagowała pisma urzędowe, teksty protestów, także w obronie prześladowanych osób, kierowane do różnych instytucji.Utrwalała na papierze pamięć o zasłużonych ludziach. Pisała sercem o tym, co dla niej było najważniejsze – o Polsce, którą kochała jako pierwszą po Bogu. Teraz po jej odejściu tomiki wierszy wysyłane systematycznie do przyjaciół, wydawane z wielkim trudem z powodów finansowych, będą nie tylko pamiątką po Pani Władysławie, ale zobowiązaniem. Bo wzór człowieka, jakim była, jest godny naśladowania – hierarchia wartości, wierność zasadom, niezwykła wrażliwość i w konsekwencji pomoc bliźniemu bez granic, pomoc wykraczająca poza czyjąś prośbę, czyniona z własnej inicjatywy, a także skromność. „Nie spocznę, bo jeszcze żyję” – powiedziała na kilka dni przed śmiercią 87-letnia Milczarek. Cześć Jej pamięci!

Regulamin konkursu

Przesłanie do Polaków, a szczególnie do władz i przedstawicieli Narodu Polskiego, Władysława Milczarek, Łódź 2007.

- Popierajmy politykę prorodzinną wg. Wskazań Kardynała Stefana Wyszyńskiego (Polska musi być silna również demograficznie)

- Wprowadźmy zmiany w Konstytucji RP aby zabezpieczała ochronę życia od poczęcia do naturalnej śmierci

- Popierajmy starania Polski o dokonanie zapisu w Konstytucji UE o dziedzictwie chrześcijańskim Europy

- Nie dajmy się okłamywać i zastraszać

- Nie zrażajmy się trudnościami

- Nie traćmy nadziei

- Nie pozwalajmy by media szkodziły Polsce poprzez fałszowanie historii i podawanie kłamliwych informacji

 

 

Poezja Władysławy Milczarek

 

Wzorem Pierwszej Brygady

 

Od gór do morze leci zew –

Narodu wielki głos –

Trzeba potęgi zasiać siew,

Przemieniać polski los!

 

Bez zniewolenia chcemy żyć –

Złu trzeba dać już trzeba kres –

Polska potężną musi być.

Dość biedy i dość  łez!

 

Musimy wreszcie trudem swym

Poddźwignąć Naród nasz –

I dać odprawę ludziom złym

Na dziś i przyszły czas.

 

Nie łatwo jest dla Polski żyć

W zwykłych codziennych dniach,

Ale nie wolno dalej śnić

Złotej przyszłości w snach.

 

Połóżmy życie swe na stos,

Niech nic nie zraża nas –

Od nas zależy Polski los!

Dziś, jutro – w każdy czas!

 

2007

 

 

Inwokacja nadziei

 

Polsko, Ojczyzno moja, Ty jesteś jak zdrowie –

Ile Cię cenić trzeba, ten tylko się dowie

Kto Cię stracił. Lat tyłe chodziłaś w żałobie,

W strasznych czasach faszyzmu i groźnej komuny –

Wróg nie zdołał zgnieść świętej narodowej dumy,

Nie mógł wyrzucić z serc do Polski miłości –

I niszcząc nie wyniszczył w Narodzie polskości.

Chociaż wielu Polaków okryła mogiła

Naród walczył, ażeby Polska – Polską była.

 

Aż wreszcie tak jak ongiś, dzięki swej Królowej

Ojczyzna wolna wstała z otchłani grobowej,

Lecz wolność – wszak jej niema, a kraj wśród zła tonie,

Zapomina o Bogu, o Marii na tronie,

Zapomina przykazań, bliźniego miłości.

Jest bezprawie, złodziejstwo i nędza większości.

 

Tylko w Tobie ratunek, Matko z Częstochowy –

Wiem, że dla mej Ojczyzny uczynisz cud nowy –

Że naród sie zmieni w Syna Twego wierze

I wierni Tobie staną przy Narodz sterze –

I nareszcie do władzy dojdą ludzie prawi.

Wiem, że Bóg mej Ojczyźnie będzie błogosławił.

 

2005

 

 

Dzień nadziei

 

Jeszcze nie przyszedł czas opamiętania

Dla sprzedawczyków i zdrajców Ojczyzny,

A Polska czeka nowego świtania,

Żeby zagoić wszystkie krwawe blizny.

 

Fałsz i brawura na sejmowej Sali

Zasiadły razem w majestacie prawa.

Tyle lat naszą Ojczeznę szarpali

I za to jeszcze dostawali brawa.

 

Mają majątek w banku zagranicą

Więc pewno spłyną jak ongiś korsarze,

A teraz jeszcze tak ohydnie krzyczą

I tak bezczelne, drwiące są ich twarze.

 

O, spójrz  Narodzie, utrwal ich postacie,

Niech pozostaną jak ongiś chochoły,

A znaleziony róg niech zakołacze,

Że dla Ojczyzny wstaje świt wesoły!

 

Że ta debata ostatniej dekady

Bądzie w historii jako czyn Rejtana,

Że wszystkim zdrajcom już po trzykroć biada,

Bo Naród żyje i do czynu stawa!

 

Oto nadeszły dni wielkiej nadziei

Zwycięstwa prawdy nad kłamstwa obłudą.

Bo lepsza przyszłość zaświata, zadnieje

Wszak już na nowo Polacy się budzą.

 

Wrzesień 24, 2004

 

 

Do mojego Narodu

 

Patrzmy w przyszłość uważnie

Wśród nadziei znaków,

Bo to przecież tak ważne

By nie zbrakło Polaków.

 

Marsz z motyką na słońce

Pozostawmy przeszłości

Niech nam serca gorące

Studzi trzeźwość mądrości.

 

Przez mocarny krąg świata

Sprzedawani w niedolę,

Odgrodzeni przez lata

Znosiliśmy niewolę.

Walczyliśmy z faszyzmem.

Walczyliśmy z komuną.

Mamy wielką spuściznę –

Mówmy o tym dzić z dumą.

 

Dość pomówień, dość bredni,

Obarczania nas winą

Myśmy sami polegli,

Gdy ktoś inny miał zginąć.

 

Z Boga woli są tacy –

Jak Davies pisarze,

Dla nich prawda coś znaczy,

Nie chcą deptać ołtarzy.

 

Oni piszą jak było,

Oni piszą jak będzie.

Duch polskości jest siłą,

A Bóg z nami jest wszędzie.

 

Dziś nie łatwo być wodzem

Umęczonej Ojczyzny,

Okłamanej tak srodze,

Niezgojone jej blizny,

 

Niezgojone jej rany

I nie proste ścieżyny,

Ale przecież Bóg z nami –

Bóg Najwyższy – Jedyny.

 

 

Mowa ojczysta

 

O, mowo poska, jakżeś sercu bliska

Nawet z wieśmiaczej pochylonej chaty

Niewyrobiona niczym ugorzysko,

A przecież piękna jesteś jak bławaty.

 

Jesteś jak gwiazdy co świecą przejasno,

Jesteś jak przestrzeń bez kresu, bez końca,

Wśród innej mowy tak duszno i ciasno.

O mowo polska, tyś nam słońcem słońca.

 

I wszystkim jesteś co nazwę ma lubą.

Z mów nam najbliższa, najwięcej masz krasy.

Ty naszą mową, ozdobą i chlubą,

Jesteś i będziesz aż po wszystkie czasy.

 

Ziemia rodzinna

 

Spójrz na twe wody,

Spójrz na twe grody

Spojrzyj w historii głębinę

Zamknij swe oczy

Czas się wstecz stoczy

Ujrzysz praojców krainę.

 

Ujrzyszy swe gaje,

Swoje ruczaje

W zamierzchłej,

Dawnej przeszłości

Ujrzysz dni mnogie,

Dla kraju srogie

I lata jego wielkości.

 

Zamknij swe oczy,

Czas się wstecz stoczy

Unosząc ciebie na fali.

Niech z dawnym czarem

Miłość się żarem

W tobie do kraju rozpali...

 

 

B.A.