wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 946 | WYNIKÓW
Mam problem
Jestem w 8 klasie i bardzo mi się podoba koleżanka z... 3 klasy. Po prostu szaleję na jej punkcie. Już nieraz myślałem, żeby kupić jej kwiaty albo jakiś fajny prezent, aby pokazać jej, że mi na niej zależy, ale moja mama cały czas mnie powstrzymuje. Chciałem jej nawet powiedzieć: „Zakochałem się w tobie”, tylko nie wiem, jak ona to odbierze. Czy mam jej to powiedzieć prosto w oczy? Zapytać: „Zostaniesz moją dziewczyną?”.14-latek
W trójkę bywa ciężko
Spotykałyśmy się w trójkę. Zaczęły się nieporozumienia, obrażania i zostałyśmy dwie. Byłyśmy nierozłączne i nie było lepszych przyjaciółek niż my. Jednak ostatnio przyjaciółka zaczęła się kolegować z tamtą z naszej trójki. Przestałam się dla niej liczyć. Próbowałam z nią rozmawiać, ale ona twierdzi, że ja przesadzam. Czy mam walczyć o tę przyjaźń czy
odpuścić.
Nastolatka
Woli kolegów
On był kiedyś moim przyjacielem. Chodziliśmy na długie spacery, byliśmy w kinie, trzymaliśmy się za ręce, odwiedzaliśmy się wzajemnie, gdy byliśmy chorzy. Jednak nie rozmawiałam z nim nigdy o moich uczuciach do niego, ponieważ taka rozmowa wydawała mi się zbędna. Jeszcze całkiem niedawno byliśmy nierozłączni, ale ostatnio spędza ze mną coraz mniej czasu. Woli spędzać przerwy z kolegami z klasy niż ze mną. Ostatnio zaczęłam chorować, a on nawet do mnie nie zadzwonił. Czuję się odrzucona i nie wiem co mam teraz zrobić.
15 latka.
Chaos na każdym poziomie
Czasami mam wrażenie, że wpadam w chorobę psychiczną. Wyobrażam sobie, że jestem tylko ludzikiem w sztucznym świecie, że ktoś napisał scenariusz, ustawia pionki, w tym mnie. Tyle spraw jest trudnych, szczególnie rodzice, którzy od lat nie potrafią się dogadać i w domu bywa ciężko. Brat jest zbyt dorosły, by mnie zrozumieć, ma swoje życie. A ja w domu często pyskuję ranię bliskich, chociaż przecież tego nie chcę. Jedyna przyjaciółka się wyprowadziła. Nie mam się komu zwierzyć, przed kim wygadać. Jak tu nie zwariować? Boję się swoich myśli.
17-latka
Jezus przebaczył
Koleżanki się na mnie obraziły, bo ostro sprzeciwiłam się pijaństwu na wycieczce. Wmieszały w tę sprawę dziewczyny mające zamiar popijać, więc one też mnie unikają, nie odpisują, nie odbierają telefonów. Zrezygnowałam z wycieczki. Rodzina mnie wspiera, brat rozśmiesza, ale mi żal. Żal mi tych chwil razem spędzonych, wpisów do pamiętnika. Ile razy siedziałam cicho, kiedy nie zgadzałam się z ich opiniami. Ile razy uśmiechałam się mimo że byłam na nie zła? Czuję się trochę jak Jezus (choć nie ma co porównywać jego cierpienia z moim) opuszczony i zdradzony.
Szóstoklasistka
