wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1924 | WYNIKÓW
Inna niż brat
Jestem cicha i nieśmiała. Wszyscy dziwią się, że jestem siostrą mojego brata- chłopaka przebojowego, znanego w całej szkole, którego wszędzie pełno. Zazdroszczę mu, ale choćbym nie wiem, jak się starała, nie dorównam mu. Wcale nie śmieszą mnie jego żarty, do tego czuję, że on mnie lekceważy, w niczym mi nigdy nie pomógł, potrafi być chamski. On zna swoje zdolności, ja nie wiem, ja jaki iść profil w liceum. Chciałabym być swobodniejsza. Niestety, nie potrafię nawiązywać kontaktów, nie potrafię swobodnie rozmawiać, jestem typowym samotnikiem. Lecz coraz bardziej tego nie lubię.
Gimnazjalistka
Dobrze sobie radzisz
Pewien chłopak, w którym byłam zauroczona, przyglądał mi się i się uśmiechał. Niestety, był to uśmiech cwaniaka, jakby miał poczucie wyższości i myślał, że może mieć każdą dziewczynę. Przeanalizowałam sobie to wszystko dokładnie i zauroczenie przeszło mi błyskawicznie. Inny kolega wciąż się na mnie gapi. Irytuje mnie to tak bardzo, że nie mam już ochoty chodzić przez to szkoły. Mam też podejrzenia, że kilku chłopaków niby się kręci koło mnie, ale tylko po to, by mnie potem wyśmiać, bo wiem, z kim się przyjaźnią. Co robić.
Nastolatka
Zapomnieć o problemach?
W domu po odrobieniu lekcji wolny czas spędzam w świecie wyobraźni ,rysując lub grając na komputerze, by zapomnieć o problemach szkolnych i również dlatego, że nie wiem co robić. Kiedyś bardzo mi dokuczano i teraz jestem nieufna. Dokuczanie się skończyło, chodzę do nowej szkoły, ale ciągle się obawiam, że to wróci. Co powinnam zrobić, by zapomnieć o problemach i znaleźć sposób, by zmienić charakter? Sama nie wiem, czy zrobić krok w kierunku nowej siebie, czy zostać nieśmiałą, cichą, nie mającą żadnej odwagi dziewczyną, która marzy o zmianie? Proszę pomóc.
15-latka
Natłok problemów
Czuję się beznadziejna, jestem często smutna i przygnębiona. Prawie nic mnie nie cieszy. Prawie nikt mnie nie lubi, zresztą, ja też siebie nie lubię Ostatnio mam problemy z zasypianiem. Najchętniej nie wychodziłabym z pokoju. Przed klasówkami mam ból brzucha. Myślę, że niczego w życiu nie osiągnę.
16- latka
Jesienne zmęczenie
Rok temu ogarnął mnie okropny stan, wszechobecny pesymizm, brak chęci do życia. Minęło latem. Jedna z niewielu przyjaciółek wspierała mnie, chociaż sama miała problemy. Niestety, znowu zaczyna mi na wszystkim nie zależeć. Pianino, śpiew, niemiecki, rysunek architektoniczny, na który zdołałam iść zaledwie raz. Nawet szkoła. Prymuska taka jak ja ślęczy obecnie nad książką od chemii i błądzi pośród stron, myślami będąc w innym miejscu. Przestaje dbać o wszystkie moje zajęcia. Znowu zaczynam myśleć, że kształcenie się w jakimkolwiek kierunku jest bez sensu, bo nigdy nie dojdę do ustalonej przez siebie perfekcji. Zaczyna się nocny płacz bez powodu, tęsknota za kimś, kto jest obok mnie. Tworzenie problemów, których tak naprawdę nie ma.
Nastolatka
Skarb świata odchodzi
Uczył mnie w minionym roku religii wyjątkowy i bardzo mądry katecheta. Nie uczył nas formułek, ale głębszego patrzenia na życie, Boga, Biblię. Poruszał trudne tematy. Pokazywał, że (wbrew temu, co dziś mówią ludzie) wiara ma tak naprawdę wielki sens. Dzięki niemu wiele osób z naszej szkoły i klasy uwierzyło. Sama też pod pewnym względem się nawróciłam. Tacy ludzie to prawdziwy skarb świata. Oprócz tego fajnie się z nim pośpiewało, był z nami na wycieczce klasowej i był zawsze chętny do rozmowy. Czasami naprawdę jej potrzebowałam, a on zawsze znajdował na to czas. Niestety, on odchodzi, co jest dla mnie ciężkie, płaczę, nie mogę się pozbierać. Co zrobić, by się tak nie zamartwiać?
15- latka
Wielka potrzeba zmiany
Mam siostrę młodszą o 6 lat i brata, dwulatka. Moimi największymi problemami są agresja i nadwaga. Próbowałam ćwiczyć, nie jeść słodyczy itp. ale poddawałam się po max 1,5 tyg. Źle czuję się w swoim ciele i nie wiem co mogę z tym zrobić. Z agresją nie mogę sobie też poradzić. W szkole jestem "aniołkiem". Wyżywam się na moich bliskich, a najbardziej na siostrze. Pyskuję też strasznie do mamy, taty babci. Potrafię uderzyć mojego brata. Bardzo nie chcę tego robić, ale nie umiem się opanować. Robię wszystko, aby utrudnić życie siostrze. Jednak najgorsze jest to, że ona staje się moim lustrzanym odbiciem. Gdy to piszę- płaczę. Nie chcę a robię. Więc co mi zostało? Proszę o pomoc...
14-latka
