wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1629 | WYNIKÓW
Chaos na każdym poziomie
Czasami mam wrażenie, że wpadam w chorobę psychiczną. Wyobrażam sobie, że jestem tylko ludzikiem w sztucznym świecie, że ktoś napisał scenariusz, ustawia pionki, w tym mnie. Tyle spraw jest trudnych, szczególnie rodzice, którzy od lat nie potrafią się dogadać i w domu bywa ciężko. Brat jest zbyt dorosły, by mnie zrozumieć, ma swoje życie. A ja w domu często pyskuję ranię bliskich, chociaż przecież tego nie chcę. Jedyna przyjaciółka się wyprowadziła. Nie mam się komu zwierzyć, przed kim wygadać. Jak tu nie zwariować? Boję się swoich myśli.
17-latka
Spotkanie po latach
Na początku szkoły miałam świetną przyjaciółkę, ale wyprowadziła się i po pewnym czasie kontakt się urwał. Teraz, gdy obie korzystamy z portali, znalazłyśmy się i ona zaproponowała spotkanie, ma do mnie przyjechać. Cieszę się, bo już nigdy nie miałam takiej przyjaciółki, ale też stresuję, bo wiem, że ona lubi nową klasę, szkołę, koleżanki. Chciałabym, aby było jak dawniej, ale to chyba niemożliwe.
12-latka
Nie jesteś nudna!
Miałam dwoje przyjaciół, byłam tym zachwycona, pomagałam im często w lekcjach, pożyczałam notatki, zadania. Ale już po wakacjach zauważyłam, że coś się psuje. Coraz głupsze rozmowy, pełne szyderstwa. Najważniejsze stały się gadżety, stroje. Zaczęli wyśmiewać wiarę, a mi powiedzieli, że jestem nudna ze swoimi zasadami i nigdy nie zdobędę popularności w klasie. Jeszcze mnie tolerowali, ale chyba ze względu na moje zeszyty. Niechcący usłyszałam, jak mnie wyśmiewają w bardzo obrzydliwy sposób. Był to dla mnie szok, że potrafią być tak podli. Przyjaciółka przesiadła się do innej dziewczyny. Jest mi ciężko, zastanawiam się, czy może faktycznie jestem nudna z moim chodzeniem do kościoła, poważnym podejściu do wiary, że młodość powinna być szalona, a nie skupiona na obowiązkach. Czasami mam ochotę zamknąć się i płakać, to znowu chcę iść na różne spotkania, poznawać nowe osoby.
Gimnazjalistka, kl. III
Zamknięty krąg nauki
Jestem bardzo dobrą uczennicą, przez wielu nauczycieli stawiana za wzór. Rodzice są dumni. Zawsze nauka była dla mnie ważna i nadal jest, ale ostatnio mam wrażenie, że poświęcając jej dużo czasu tracę coś ważniejszego. Mam kilku przyjaciół, ale boli mnie, że ludzie widzą we mnie tylko kujona. Nie mogą podejść i porozmawiać tak zwyczajnie. Robią to tylko wtedy, gdy trzeba coś spisać, pójść do nauczyciela. Często się uśmiecham, staram się być miła dla innych. Początkowo chciałam im udowodnić, że ja też jestem wartościową osobą, że ze mną też można porozmawiać na różne tematy, nie tylko o szkole. Ale przestałam, moje starania nic nie dawały. Z zazdrością patrzę na koleżanki i kolegów, którzy opowiadają o tym co ciekawego robili, gdzie byli itd. Mam mało czasu na zainteresowania, spotkania z innymi. O miłości nie wspominając.
17-latka
Najpopularniejsze
- Milion dzieci modli się na różańcu
- Załącznik #9435628
- Pomyśl sobie o koledze, którego najmniej lubisz
- Już jest październikowy "Mały Gość"
- Car na rowerze do Rzymu
- Święty mistyk, spowiednik i stygmatyk
- Polscy motorniczowie wicemistrzami świata
- My już wysłaliśmy kartę do Papieża, a wy?
- Kiedy wspominać będziemy świętych Acutisa i Frassatiego?
- O Frassatim „Mały Gość” pisał już prawie 90 lat temu
