wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 7645 | WYNIKÓW
Znaki dla mnie
Czy Bóg daje ludziom znaki, kiedy chce, byśmy zrozumieli coś ważnego, żebyśmy zrobili coś, czego chce od nas? Byłam na Drodze Krzyżowej, w której uczestniczyła cała szkoła, ponieważ przygotowujemy się do Bierzmowania i udział w Drogach Krzyżowych jest naszym obowiązkiem. Moja mama też w tym uczestniczyła. Z początku wstydziłam się koło niej usiąść. Nie chciałam być
wyśmiana przez dziewczyny z mojej klasy (nigdy nikt mnie nie wyśmiewał, ale i tak jestem przeczulona). Mimo to usiadłam koło niej. Kiedy zaczęła się Droga Krzyżowa w pierwszym rozważaniu usłyszałam „Dlaczego przejmujesz się opinią innych? Czy moja ci nie wystarczy?”. Wydawało mi się jakby On powiedział to do mnie. Czy naprawdę tak było? To tylko jeden przykład z wielu. Bardzo często zdarza mi się myśleć „to znak dla mnie” od niepamiętnych czasów. Czy naprawdę tak jest?
Gimnazjalistka
Czas żałoby
Zawsze wszystkim chętnie doradzam, a teraz sama potrzebuję pomocy. Zginął w wypadku znajomy. Nie potrafię się z tym pogodzić, nie znajduję odpowiedzi na podstawowe pytanie, jaki w tym sens, w śmierci człowieka, który mógł tyle dobrego zrobić. Nie potrafię się pozbierać, myślę o tym na okrągło, jestem naprawdę pogrążona w rozpaczy….
Licealistka
Dobra Nowina o roczarowaniu
Chcę napisać trochę o lęku towarzyszącym relacji dwojga ludzi, którzy poznają się, spotykają, po prostu „mają się ku sobie”. Chodzi mi o tutaj o pewną nierozerwalnie związaną z tym zjawiskiem obawę. Zawierają się w niej uczucia niepewności, strachu, poczucie nieodwzajemnienia. Wątpliwości dotyczą pytań: Czy to wszystko ma sens? Czy to ten, ta? Czy nie angażuję się na próżno? Natomiast lęk odnosi się do potencjalnego zranienia i rozczarowania. Co do braku wzajemności, mam tu na myśli sytuację, kiedy jedna ze stron wykazuje więcej aktywności od drugiej, bardziej jej „zależy” , czyli tą wzajemność określiłbym jako odczuwanie na podobnym poziomie.Tak więc, znajdujemy się w samym środku owej rozwijającej się i dynamicznej relacji między dwojgiem zainteresowanych sobą ludzi. Wszystko pięknie, wszystko wspaniale, ale jest jedno małe „coś”, które mąci błogi spokój..
Między przyjaciółką i chłopakiem
Spodobał mi się pewien chłopak i zaczęliśmy ze sobą chodzić. Od tego czasu moja przyjaciółka zaczęła coraz częściej się na mnie obrażać i twierdzi, że ją zaniedbuje, bo cały czas jestem z chłopakiem, a ja dwoje się i troje, żeby nie zaniedbywać żadnego z nich. Na dodatek moja przyjaciółka wprost nienawidzi mojego chłopaka. Boję się, że będę musiała wybrać pomiędzy miłością a przyjaźnią. Z moją przyjaciółką przyjaźnimy się już od podstawówki. Zawsze byłyśmy jak papużki nierozłączki. Z moim chłopakiem znam się od pierwszej gimnazjum, chodzimy razem do klasy, a jesteśmy razem od 3 mies. Jest mi z nim dobrze, ale też nie chce tracić przyjaciółki. On stara się z nią zakolegować, ale ona odrzuca jego wszelkie starania. Z innymi przyjaciółkami nie mam takch kłopotów
Rozdarta 15-latka
Wybłagane oceny
Jestem załamana moją sytuacją. Postawiłam sobie poprzeczkę dość wysoko, chce mieć oceny takie jak na semestr albo wyższe, tymczasem nie jest dobrze. W I semestrze wiele ocen poprawiałam w ostatniej chwili, coś tam wybłagałam, średnia była świetna, ale ja wiedziałam, jaka jest prawda. Rodzice pękali z dumy, dalsza rodzina gratulowała. Co będzie, jeśli niektóre oceny spadną w dół? Każda lekcja wywołuje u mnie ogromny stres. Boję się materiału z matematyki, bo chociaż siedzę i ćwiczę godzinami, nie rozumiem. Chciałabym się uczyć bez tego lęku, że mi się coś nie uda. Tymczasem klasa ma rewelacyjne oceny. Już nie mam siły. Każda gorsza ocena wywołuje u mnie nienawiść do samej siebie. Boję się gadania babci, że nie uczę się tak dobrze jak rodzice.
Licealistka
