wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 11539 | WYNIKÓW
Warto spróbować
Zawsze interesowałam się muzyką. Co niedzielę lub w święta śpiewam psalmy w kościele. Od dawna chciałam chodzić na lekcje śpiewu. Mama chciała zapisać mnie na zajęcia wokalne w domu kultury. Niestety, nauczycielka jest młoda, więc i niedoświadczona. Prowadzi tylko zajęcia grupowe. Nie chcę takich zajęć. Gdy zaśpiewam coś źle, to pewnie wszyscy wybuchną śmiechem, a ja będę tam stała jak jakiś kołek. Nie wiem, czy warto iść na tę lekcję, czy lepiej sobie odpuścić?
11-latka
Krytyczne spojrzenie
Moi koledzy z klasy ostatnio bardzo się zmienili. Dużo przeklinają, mają też co chwila tak zwane "skojarzenia" z rzeczami o charakterze seksualnym. Mówienie do innych "idioto" jest u nich chlebem powszednim, wyzywają się i wyrażają się w prostacki sposób. Sporo moich kolegów śmieje się ze mnie, bo jestem inna, dziewczyny, albo mi dokuczają, albo po prostu mnie unikają. Mam wielu kolegów w młodszych klasach, bo mam znakomity kontakt z małymi dziećmi. Lubię też spędzać czas z niepełnosprawnymi dziećmi, a moim marzeniem jest zostać wolontariuszką w hospicjum dziecięcym. Jestem humanistką, w tej chwili waham się między polonistyką, filozofią, psychologią. Idę do gimnazjum katolickiego i myślę, że opisane przeze mnie powyżej zachowania nie będą aż tak mocno i często występować. Nie wiem, jak to będzie.
13-latka
uBoga droga, tyle masz, ile dasz
Każdy, kto swój czas, swoje serce, całe życie daje innym, wszystko ma u Boga. Było strasznie gorąco. Chyba z 47 stopni. Z nieba lał się żar. Z daleka szły trzy siostry umęczone upałem. Kupiłem coca-colę i powiedziałem jakiemuś chłopakowi: „Biegnij szybko i zanieś to siostrom”. Za chwilę wrócił. „Siostry nie chcą” – powiedział. „Nie chcą?! Jak to?!” Wtedy podeszła do mnie jedna z zakonnic: „Szczęść Boże. Jestem Matka Teresa”. „Dlaczego siostry nie piją coca-coli?” – zapytałem.
Dylematy
Ależ jestem dzisiaj strasznie nerwowa. Nie mogę nad sobą zapanować , drę się na wszystkich po kolei , wyżywam się na nich. Już od samego rana się we mnie gotuje . Jednocześnie nic mi się nie chce. Poza tym znowu zaczynam się chyba odsuwać od Pana Boga. Miałam się poprawić , zmienić , ale czuję , że trochę walkę przegrałam. Zapał jak zawsze opadł i Pan Bóg znowu jest chyba kolegą . Owszem staram się , ale obawiam się , ze mam dla Niego zbyt mało szacunku. Wierzę mocno, ale jakoś nie czuję bliskości. Muszę się w końcu z siebie wziąć ( powtarzam to już chyba po raz setny ).
Gimnazjalistka
Mam pewność
Nagle zaczęłam błądzić wzrokiem po domu i spojrzałam na Jezusa, obraz kupiony przed laty - błogosławiona chwilo! Poczułam, jak spływa na mnie spokój, a w sercu pojawia się jakieś lube ciepło. Po wyjściu gościa stanęłam przy kominku, na którego półce stoi obraz Świętej Rodziny. Patrząc na Świętego Józefa, Maryję i Jezusa, oczywiście zamyśliłam się na temat mojej przyszłej rodziny, którą kiedyś chciałabym stworzyć. Nie potrafię wyrazić tego, co poczułam, co do mnie dotarło. Wydaje mi się jednak, że Bóg cały czas mnie zapewnia o tym, że jest ktoś dla mnie stworzony, że go spotkam. Tylko tyle, że nie wiadomo kiedy.
19-latka
