wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 34196 | WYNIKÓW
Chaos w głowie
Wieczorami, gdy podsumowuję dzień, to mam chaos w głowie i potem nie potrafię zasnąć. Mieszają się obrazy moich koleżanek, coraz ładniejszych i zgrabniejszych. One wszystkie mi się podobają. Ostatnio chyba K. jest na pierwszym miejscu. Jest piękna, ale też złośliwa i bardzo leniwa. Kompletnie się nie uczy, zero ambicji, nie przyjmuje oferty pomocy. Wiem, że chciałaby rozbić paczkę moich pozostałych koleżanek, z których każdą bardzo lubię. Najgorsze, że A. jest przekonana, że tworzymy parę. Owszem, lubię ją trzymać za rękę, cmoknąć w policzek na powitanie, objąć, ale K bardziej mi się podoba. Ze szkoły najchętniej wracam z inną koleżanką, która jakoś dziwnie na mnie spogląda. Gubię się w tym wszystkim, niby chciałbym mieć dziewczynę, ale którą? Chaos w głowie bardzo mnie męczy.
Gimnazjalista
Przestrogi licealistki
Wszystko zaczęło się na początku gimnazjum. Zawsze byłam szczupła, wręcz chuda, ale wtedy chciałam być ciągle w centrum uwagi, zauważona, doceniona, podziwiana, we wszystkim najlepsza. Już wtedy wiedziałam, że nie mogę taka być, ale podświadomość, uczucia, o wszystko było ode mnie silniejsze. Wpadłam na pomysł: anoreksja. Pomyślałam, że kiedy będę ją mieć, to ludzie będą się nade mną rozczulać, a ja będę z tego powodu przeszczęśliwa. To była początkowo największa motywacja, która gdzieś miała też swoje odnośniki, rozgałęzienia, powody mniejsze lub większe. Z czasem jednak musiałam stawać się bardziej wiarygodna. Odeszły słodycze, zaczęłam liczyć kalorie. Chudłam szybko, bo organizm był bardzo młody, dużo się ruszałam, szło gładko. Robiłam to wszystko oczywiście bardzo na pokaz. Potem pojawiły się jakieś pierwsze wyrzuty sumienia, postanowiłam z tym zerwać.
Jasne przedstawienie sprawy
Pisałam o moich problemach ze zdrowiem, że mam przez to problemy z nadwagą i przez to wyśmiewają mnie w szkole. Pani mi poradziła, abym z kimś w szkole o tym porozmawiała, że może wystarczy uświadomić klasę, że jestem chora i że to przez to. Radziła mi też Pani, abym szukała środowisk w kościele. Miała Pani rację. Faktycznie wystarczyło porozmawiać z klasą na godz. wych. i wszystko się zmieniło. Pomagam teraz w wolontariacie: spacerujemy, rozmawiamy, spodobała mi się praca ze starszymi ludźmi. Oni tak wiele przeszli. Jest pewna kobieta, która przeżyła druga wojnę światowa. Teraz opowiada mi o wszystkim. Czasem zaskakuje mnie siłą człowieka po takich przeżyciach. Ale ciągle cieszy się życiem i dziękuje Bogu za każdy dzień. Ja też bardzo dziękuje za pomoc.
Licealistka.
Najpopularniejsze
- Car na rowerze do Rzymu
- My już wysłaliśmy kartę do Papieża, a wy?
- Kiedy wspominać będziemy świętych Acutisa i Frassatiego?
- Uśmiechnij się do kogoś, kogo nie lubisz
- Zawsze pamiętajmy o Jezusie
- Życie w ciemności
- Załącznik #9402194
- Katowice mają nowego arcybiskupa
- Wyślij kartę urodzinową papieżowi Leonowi
- Papieżowi brakuje prowadzenia samochodu
