wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 3114 | WYNIKÓW
Przestrogi licealistki
Wszystko zaczęło się na początku gimnazjum. Zawsze byłam szczupła, wręcz chuda, ale wtedy chciałam być ciągle w centrum uwagi, zauważona, doceniona, podziwiana, we wszystkim najlepsza. Już wtedy wiedziałam, że nie mogę taka być, ale podświadomość, uczucia, o wszystko było ode mnie silniejsze. Wpadłam na pomysł: anoreksja. Pomyślałam, że kiedy będę ją mieć, to ludzie będą się nade mną rozczulać, a ja będę z tego powodu przeszczęśliwa. To była początkowo największa motywacja, która gdzieś miała też swoje odnośniki, rozgałęzienia, powody mniejsze lub większe. Z czasem jednak musiałam stawać się bardziej wiarygodna. Odeszły słodycze, zaczęłam liczyć kalorie. Chudłam szybko, bo organizm był bardzo młody, dużo się ruszałam, szło gładko. Robiłam to wszystko oczywiście bardzo na pokaz. Potem pojawiły się jakieś pierwsze wyrzuty sumienia, postanowiłam z tym zerwać.
Karuzela uczuć
Od kilku dni mój kolega w klasie prawi mi komplementy, wyraźnie się mną interesuje, pisze po lekcjach, zaprosił mnie nawet do kina. Jest miły, dowcipny, kulturalny, ale nie jest w moim typie. Lubię go, ale jako kolegę. Żadne konkretne słowa nie padły, ale nie chcę mu sprawić przykrości. Tymczasem podoba mi się inny chłopak z klasy, który nie zwraca na mnie szczególnej uwagi. Nie wiem, jak mam postąpić.
16-latka
