wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4722 | WYNIKÓW
Odpust u św. Bartłomieja
Dziwna sprawa, ale obojgu nam się z Koką wydaje, że to drugie ma lepszą kość. Dlatego jeden drugiemu odbiera, rzuca się do gryzienia, ale już zerka okiem na kumpla i jest przekonany, że jednak tamta kość była lepsza. Ledwo po krótkiej bitwie dokonujemy zamiany, sytuacja się powtarza. Ale zauważyłem, że u dzieci jest dokładnie tak samo. Im też się wydaje, że cudzy rower, hulajnoga, nawet wiaderko w piaskownicy czy autko lub lalka są lepsze.
Zmień nastawienie
Jestem osobą głęboko wierzącą i denerwuje mnie zachowanie rówieśników, ich lekceważenie dla spraw wiary. Gdy porównuję się do koleżanek, to mam wrażenie jakbym nie była stąd, lecz zesłana jak Jezus jako anioł dla innych. Pomagam jak mogę i nie chcę być jak te dzieci, co mają w nosie bycie Dzieckiem Bożym i nie chce im się ruszyć do Kościoła, poczuć miłość Ojca i zobaczyć coś więcej niż fizyczną materię.
11-latka
Refleksje na temat wiary
Odnoszę wrażenie, że w Polsce coraz mniej ludzi to chrześcijanie. Deklarują się jako katolicy, kontynuują tradycje: choinka, wigilijna kolacja, koszyczek wielkanocny do poświęcenia, itp. Ale to są już tylko tradycje. Urodzi się dziecko, więc trzeba je ochrzcić. Dlaczego? Bo co powie rodzina, znajomi, że dziecko nieochrzczone biega. A potem spyta, czemu inne dzieci mają chrzest a ono nie. A to nie na tym polega. Ludzie zatracają poczucie wiary, a sakramenty przyjmują według bardzo dziwnej zasady o nazwie "bo tak trzeba.”
14-latka
Przemyślenia maturzystki
Czytam właśnie listy na MG i nie mogę się nadziwić. Czy to aby ja jestem z innej epoki, czy sprawdza się teoria coraz wcześniejszego
dojrzewania dzieci? Zakochanie ma rekolekcjach, 13-latki, 14-latki. To niby 4 lata różnicy, ale pamiętam z czasów podstawówka-gimnazjum, że nie było mowy o chłopaku na całe życie, zapewnień o wielkiej miłości i relacjach niemalże małżeńskich. Jeśli już, działo się to z przymrużeniem oka, ukradkowe spojrzenia, ale mijało zazwyczaj po paru dniach.
18-latka
Nie ma jak w lesie
Moja rodzina wyjechała gdzieś daleko, do jakiejś Chorwacji, cokolwiek to słowo znaczy. Nie zabierają mnie na wakacje, bo mam problem z dogadaniem się z innymi psami i czasami kłapnę ostrzegawczo zębami, gdy małe dzieci nadużywają mojej cierpliwości. No i w związku z tym zamieszkałem na pewien czas u babci i prababci. Owszem, jeść dają sporo, prababcia lubi się ze mną dzielić wszystkim, co ma talerzu. Moi Państwo surowo tego zakazują, ale prababcia nie musi nikogo słuchać. Fajnie ma.
