wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 82 | WYNIKÓW
Pokochaj tchórza
Jestem strasznym tchórzem. Gdy kogoś biją na ulicy, uciekam i boję się nawet wezwać policję. Na lekcjach nigdy się nie zgłaszam, bo boję się, że odpowiem źle i wszyscy będą się ze mnie śmiać. Nie umiem w rozmowie bronić swoich poglądów itd. Moja rodzina składa się z osób o charakterze zupełnie przeciwnym, więc mnie nie rozumieją i uważają, że wymyślam głupoty. Jak wypracować w sobie odwagę cywilną?
Licealistka
Ukryte kości
Pani głośno odczytała krótki list, tym razem do nas. „Szalone psy! Za to, że od tylu dni korzystacie swobodnie z naszego lasu, zażywacie pełnej swobody i już zapomnieliście, jak się chodzi na smyczy, musicie złożyć mi daninę ze swoich kości. Wezmę sobie tyle, ile zechcę, a resztę zakopię gdzieś pod drzewem liściastym w promieniu 10 metrów. Leśny Chochlik”. Siedzieliśmy wpatrzeni to w Panią, to w siebie. Pierwszy Ramon warknął, szczeknął i ruszył przed siebie z nosem przy ziemi. Agar pobiegł w przeciwnym kierunku, ja przed siebie, a Trampek za mną. Jeszcze nie potrafi radzić sobie sam. T
Nowy bloger
„Nazywam się Tytus, mam 5 lat. Moja jedwabista, brązowa sierść unosi się w całym mieszkaniu. Mieszkam z szaloną rodzinką, bardzo ruchliwą, głośną i radosną oraz z kotem, Guciem. Całym psim sercem kocham moje dwie dziewczynki- Lolę i Zosię. Mogą ze mną robić, co tylko chcą. Natomiast ja rządzę Guciem, którego trzeba kilka razy dziennie przegonić po mieszkaniu.
Kto jest kapliczką?
Dziewczynki roznosiła energia, więc zaczęły nucić a po chwili śpiewać a nawet wrzeszczeć piosenkę, którą obie poznały na religii. „Czy wy wiecie, że jesteście świątynią, w której mieszka święty Duch?” Jaki znowu Duch, w dodatku święty? Poczułem niepokój. Nawet podniosłem czujnie łeb, bo może wywęszę tego Ducha? Ale czy jestem godny, gdy wyczuć świętego?
Tylko las
Pani rusza z koszem, bo ma nadzieję na grzyby. Kuba uzbrojony jest w scyzoryk i lupę. Zuzia trzyma w ręce ulubioną lalkę i nieustannie do niej przemawia. Brat przewraca oczami, bo faktycznie, mała siostra nie milczy nawet przez minutę. Wszyscy znamy drogę, biegnę przodem i sprawdzam, czy rodzina kroczy za mną. Rzucam się przed siebie, bo czuję ciekawy trop. Pędzę na złamanie karku w stronę strumienia. Zuzia krzyczy, że będę cała z błota. Pani jest spokojna, bo wie, że nim wrócimy na parking, będę sucha i biała jak zawsze.
