wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 2721 | WYNIKÓW
Niedojrzałe dziewczyny
Mam dobrą koleżanką, teoretycznie się przyjaźnimy, ale jednak czuję, że nie mogę jej powiedzieć o wszystkim. Ostatnio poznałam starszą dziewczynę, z która bardzo dobrze się rozumiem. Mam wrażenie, że koleżanka z klasy jest o to zazdrosna. Ja też czuję sie dziwnie rozdarta. Z tą drugą dziewczyną mogę pogadać o wszystkim i wiem, ze mnie nie wyśmieje. Ale jednocześnie chciałabym mieć w klasie kogoś, z kim da się pogadać. Próbowałam je ze sobą zapoznać, ale nie bardzo sie polubiły. Ogólnie poziom w klasie jest niski, koleżanki mnie nie rozumieją, szczególnie tego, że chętnie i łatwo się uczę, mam różne hobby, nie tylko kosmetyki i stroje…
Gimnazjalistka
Ostrzeżenie
Byłam wzorem i ideałem córeczki. Mądra, zdolna, raczej ładna. Rodzice cieszyli się, że poznałam wartościowego chłopaka, zgodzili się, by do nas przyjechał w czasie ferii. Byliśmy sporo sami, trudno nie okazać sobie czułości, które wciąż przybierały na sile. Wyjechał, a ja dopiero po rozmowie z księdzem w czasie spowiedzi zrozumiałam, że przesadziliśmy z pieszczotami. I czuję się z tym okropnie. Nie chcę mieć jeszcze takich problemów. Rodzice, gdy dowiedzieli się mniej więcej, co się stało, kazali mi z nim zerwać. Są na mnie źli. A to dobry chłopak, ale nie chcę powtórki i takiego znowu problemu. Zresztą, on też ma podobne odczucie.
15-latka
Modlitwa o chłopaka
Zauroczyłam się w koledze z klasy. Gdy się o tym dowiedział, zaklął, nie ucieszył się i trzyma się ode mnie z daleka. Od innych dziewczyn zresztą też. A ja czuję, że pasujemy do siebie, że to prawdziwe uczucie, że tak bym chciała spotykać się z nim, spędzać z nim czas. Codziennie modlę się o niego, ale czy Pan Bóg mnie wysłucha?
12-latka
A do szkoły w masce...
Rano mam dobry nastrój, idę do szkoły i noszę tam maskę, uśmiecham się; chociaż wcale mi nie do śmiechu. W domu nastrój się zmienia i popadam w rozpacz. Rodzice się kłócą. Chcę mieć jeszcze chłopaka, który by mnie wspierał. Najlepiej z kościoła, może z oazy. Ale jak pójdę na oazę, znowu będę sama. W dodatku jestem bardzo wrażliwa i byle głupota wprowadza mnie w stan smutku i zamykam się w swoim świecie, w którym już od długiego czasu wymyślam sobie historyjki o chorobie i śmierci, samotności i przemocy. Rożne scenariusze. Mam bardzo zaniżoną samoocenę, nie akceptuję siebie. W dodatku brak mi zrozumienia właśnie w rodzinie. Wierzę, że Bóg, mama i babcia mnie kochają, ale zaczynam wątpić w przyjaźń i że kiedyś poznam cudownego chłopaka. Czasami chcę odejść już z tego świata i zostawić to wszystko.
14-latka
Mam czas...
Przeżyłam dzisiaj takie miłe chwile. Rozmawialiśmy, potem on poszedł, ale wrócił, szukał mnie, ucieszył się, gdy mnie dojrzał. Ponoć zakochanie zaczyna się tak: najpierw zauważa się kogoś wśród tłumu, potem samemu się go wypatruje, myśli się o nim coraz częściej, w końcu nie umie się przestać, aż ta osoba zaczyna się śnić i nie można sobie wyobrazić życia bez niej. Ciekawe. Ale ja mam tylko 14 lat i nie ma co się martwić. Mam czas. Dużo czasu. Całe życie…
14-latka
