wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 46 | WYNIKÓW
Męcząca wrażliwość.
Moim problemem jest zbytnia wrażliwość. Staram się nie mieć żadnych konfliktów z przyjaciółmi, nie lubię przemocy. Dlatego tak mi wstyd, że niedawno straciłem panowanie nad sobą i poszarpałem się z kolegą. Teraz normalnie rozmawiamy, ale bardzo mi źle ze świadomością, że nie zapanowałem nad agresją, że rzuciłem się na niego. Jak to ostatecznie zakończyć? Jak być odważnym?
Gimnazjalista
Ucieczka nie ma sensu
Mam tak dosyć mojej rodziny, że zaczynam myśleć o ucieczce z domu. Rodzice, a szczególnie mama, tylko do mnie wrzeszczą, mowy nie ma o wymianie zdań, wysłuchaniu dziecka. Są tylko wymagania i wulgarne uwagi. Brat ma to w nosie, ich krzyki po nim spływają, nawet ich nie słucha. A mnie to rani, potem też wpadam w złośc i nakręcamy się wzajemnie. A robimy wrażenie cudownej rodziny. Przy obcych rodzice panują nad językiem. Sytuacja materialna jest dobra, mamy dobre warunki do nauki. Tylko ten sposób traktowania….
Licealistka
Przemoc w szkole
Chłopcy z mojej klasy notorycznie mi dokuczają i dręczą mnie. Biorą mi rzeczy z ławki, kopią mnie, rzucają we mnie butelkami. Gdy mówię im, żeby przestali, śmieją się ze mnie. Nawet wtedy gdy nauczyciel zwraca im uwagę, nic sobie z tego nie robią. Co mam robić ? Myślałem o zmianie szkoły ale rodzice twierdzą, że nie ma to sensu...Proszę o radę.
Gimnazjalista
Przyciąganie przeciwności
Zwróciłam uwagę na brata mojej przyjaciółki, dziewczyny bardzo zdolnej. Przyszłam się do niej pouczyć i poznałam jej starszego brata. Zachwycił mnie, wiem, że też jest zdolny, ale, niestety, kompletnie zamknięty w sobie. A ja tryskam humorem. Przyjaciółka nie wie, dlaczego jej brat jest taki zamknięty. Uczymy się w jednej szkole, myślę, by jakoś go poznać. Czy warto?
Licealistka
A do szkoły w masce...
Rano mam dobry nastrój, idę do szkoły i noszę tam maskę, uśmiecham się; chociaż wcale mi nie do śmiechu. W domu nastrój się zmienia i popadam w rozpacz. Rodzice się kłócą. Chcę mieć jeszcze chłopaka, który by mnie wspierał. Najlepiej z kościoła, może z oazy. Ale jak pójdę na oazę, znowu będę sama. W dodatku jestem bardzo wrażliwa i byle głupota wprowadza mnie w stan smutku i zamykam się w swoim świecie, w którym już od długiego czasu wymyślam sobie historyjki o chorobie i śmierci, samotności i przemocy. Rożne scenariusze. Mam bardzo zaniżoną samoocenę, nie akceptuję siebie. W dodatku brak mi zrozumienia właśnie w rodzinie. Wierzę, że Bóg, mama i babcia mnie kochają, ale zaczynam wątpić w przyjaźń i że kiedyś poznam cudownego chłopaka. Czasami chcę odejść już z tego świata i zostawić to wszystko.
14-latka
