wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 62 | WYNIKÓW
Poznać i polubić
Na początku wakacji cieszyło mnie to, że idę do liceum, że poznam nowe osoby. Gdy dowiedziałam się o spotkaniu jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego, byłam zachwycona tym pomysłem, ale nie poszłam, brakowało mi odwagi. Jednak teraz, gdy pomyślę, że mam kogoś poznać, straciłam na to ochotę. Nie mam w sobie już tej wiary, że ktoś mnie polubi, że ja kogoś polubię, że będę w stanie jakoś to okazać. Zawsze mam z tym problem. Już łatwiej mi dać komuś do zrozumienia, że za nim nie przepadam. Przyjaciółka uważa, że się izoluję, robię wrażenie wyniosłej. Chcę się otworzyć na ludzi, być chętna do poznawania ich, ale nie mam pojęcia jak.
Licealistka
Niechęć do ludzi
Sama z sobą się męczę, bo tak rzadko mam dobry humor, nie uśmiecham się prawie wcale i chyba dlatego jestem samotna. Dużo czytam, ale potem tym bardziej nie chce mi się wracać do rzeczywistości, która jest taka inna. Gdy się poważnie nad wszystkim zastanowiłam, doszłam do wniosku, że nie lubię ludzi, prawie nikogo.
15-latka
Nie rozumiem tego....
/ …/ W mojej klasie nie mam za dużo kolegów, wszyscy uważają, że się wywyższam, bo zwróciłem koleżance uwagę, że czegoś prostego nie umie, co było w podstawówce. Teraz zazwyczaj jestem sam na korytarzu, z kilkoma kolegami, i koleżankami, a reszta po prostu jest wrogo nastawiona. Jestem religijny, widzą moje koszulki z Jezusem itd. I wytykają mi To. Nie robię sobie z tego nic, ale tym razem już nie mam siły. Po ostatnich grzechach przestałem czuć bliskość na mszy, wpadłem w rutynę chodząc na różaniec, a powinienem przeżywać każdą Eucharystię na nowo. Nie potrafię, nie rozumiem
tego. Do tego dochodzi taka samotność…
Licealista
Jak reagoować?
Mam w klasie pewnego kolegę, który jest uważany za nieuka, chociaż to bardzo inteligentny chłopak-taki zdolny leń. Miałam okazję z nim dużo rozmawiać i lepiej go poznać. Jest miły, zabawny, często się "droczymy". I wszystko byłoby ok., gdyby nie to, że ten kolega np. raz, podczas rozmowy, powiedział do mnie wulgarne słowo. Dzień później nie pamiętał już co do mnie powiedział. Często mówi o wulgarnych rzeczach, opowiada takie "niesmaczne" kawały, a ja nie wiem, czy jestem jakaś dziwna, przewrażliwiona, bo mi się to wcale nie podoba. Jak mam reagować w takich sytuacjach, co mówić? Nie mam w zwyczaju się obrażać, ale też nie dam sobą manipulować. Nie chcę odrzucać tego kolegi tylko ze względu na te "przyzwyczajenia". Może warto jeszcze dodać, że ten chłopak jest niewierzący, otwarcie o tym mówi, a w jego domu raczej jest
podobnie. On większości dziewczynom w klasie prawi komplementy, mówi jak to je kocha, a ja może wzięłam jego słowa zbyt poważnie i teraz jestem rozczarowana. Mam takie myśli, że zbytnio się przejmuję , ale to dla mnie ważne. I zaznaczam, że chodzi mi tylko o dobrą relację przyjacielską z nim.
Gimnazjalistka
Pod obserwacją
W klasie nie mam za dużo kolegów, wszyscy uważają, że się wywyższam, bo zwróciłem koleżance uwagę, że czegoś prostego nie umie, co było w podstawówce. Teraz zazwyczaj jestem sam na korytarzu, z kilkoma kolegami, i koleżankami, a reszta po prostu jest wrogo nastawiona. Jestem religijny, widzą moje koszulki z Jezusem itd. I wytykają mi To. Nie robię sobie z tego nic, ale tym razem już nie mam siły. Po ostatnich grzechach przestałem czuć bliskość na mszy, wpadłem w rutynę chodząc na różaniec, a powinienem przeżywać każdą Eucharystię na nowo. Nie potrafię, nie rozumiem
tego. Do tego dochodzi taka samotność…
Licealista
