wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 290 | WYNIKÓW
Jak grom z nieba
Przyjaciółki przygotowały mi oryginalną niespodziankę na urodziny, a w trakcie realizacji poznały sympatycznego kolegę i zamówiły u niego dla mnie przejażdżkę. Byłam zła, bo przecież wiem, że trudno spotkać chłopaka, który uznawałby takie wartości jak ja. Uważałam, że to strata czasu. Ale zgodziłam się na spotkanie....
19 latka
Piątka z teorii
Wiem, że powinnam do niego napisać, może nawet zatrzymać się na ulicy, zgadać. Ale mam tak mocne zasady, że nie potrafię. Każdego dnia sobie obiecuję, że przemogę ambicję i nic. To byłaby taka strata nie przeżyć tego, o czym marzę od tak długiego czasu. On jest pewny, że jestem w kimś zakochana...
Licealistka
Brak harmonii
Okropnie się zmieniłam, gdy tylko zaczęłam studia. Uczę się rzetelnie, pilnuje, by nie było zaległości, każdego oceniam pod kątem tego, czy znajomość z nim może mi się przydać. Zrobiłam się zimna, wyrachowana i bezduszna jak większość ludzi otaczających mnie teraz. Każdy kontakt, który nie jest interesowny, wydaje mi się stratą czasu. Naśladuję koleżanki w zachowaniu, ubiorze. Męczę się sama ze sobą.
Studentka I roku
Znaj swoją wartość
Niestety, dzisiaj minął mnie obojętnie, a stało się nawet coś gorszego, bo dojrzał w oddali Norę i o mało nie urwał się ze smyczy. Wróciłam spokojnie do dziewczyn a tu Paulina jak nie zacznie mnie wychwalać. Podobno Julia powinna brać ze mnie przykład. Ja nie martwię się tym, że Tytus już za mną nie szaleje. To jego strata, bo ja wiem, jaka jestem świetna.
Zero kontaktu
Chcę mieć prawdziwego przyjaciela, z którym będę mogła rozmawiać o problemach, śmiać się. Piszę to tuż po stracie przyjaciółki. Na jej urodziny przyszły dwie "typowe lalki XXI w.", którym wyraźnie się nie spodobałam i głośno się dziwiły, że ona się ze mną przyjaźni. Od tego czasu zero telefonów, zero rozmów, zero spotkań. Nie odpisywała na portalu. Dlaczego za każdym razem wszystko tak wygląda? Poprzednią przyjaciółkę straciłam, bo była zazdrosna o moje oceny.
Nastolatka
Męczący lęk
Stwierdziłam, że boję się ludzi. Bo jak inaczej nazwać to, że przechodząc obok dzieci czy starszych nastolatków, spuszczam głowę, bo boję się, że mnie zaczepią? Że gdy ktoś obok mnie się śmieje, a ja mam wrażenie, że ze mnie? Że mam wrażenie, że każdy otaksowuje mnie i to, co mówię, a najmniejsze potknięcie spisuje mnie na straty? Boję się podchodzić do grupek dziewczyn. Niby mam koleżanki, ale to ja się odsuwam od nich, bo boję się odrzucenia.
Lękliwa
