wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 9093 | WYNIKÓW
Ukryty skarb
W mojej szkole bardzo podoba mi się mój kolega z klasy. Na początku rozmawialiśmy prawie na każdej przerwie, ale potem dziewczyny i chłopaki zaczęli się z nas śmiać, że się zakochaliśmy. Trochę się zawstydziłam na początku. Nawet wychowawczyni zaczęła nam dogryzać. Wtedy to się odsunęłam od niego. A tak dobrze się dogadywaliśmy. Teraz on nawet na mnie nie patrzy. Popularne dziewczyny zaczęły do niego podchodzić, rozmawiać, żartować i nikt nawet słowa nie powie. Tylko dlaczego ja nie mogę z nim gadać a one mogą? Bardzo go lubię i chce po prostu się z nim przyjaźnić..
Nieszczęśliwa Nastolatka
Dziwne zachowanie
Od trzeciej klasy siedzę z tym samym kolegą. Teraz zaczął się dziwnie zachowywać. Raz dobrze mi się z nim gada, a innym razem bardzo mi dokucza. Proszę go, aby przestał, ale to nie ma sensu, bo wtedy dokucza bardziej. Zabiera mi zeszyt, w którym właśnie piszę, maże mi długopisem po nim. Czasami chce mi się przez niego płakać - jest wtedy nie do wytrzymania. Przecież go znam i wiem, że nie jest złośliwy.
Zrozpaczona koleżanka z ławki
Po owocach ich poznacie....
Zbliżają się wakacje i wyjazdy. Uwielbiam je. Nie ma nic lepszego niż atmosfera pielgrzymki czy oazy, gdy wszystko jest tak inne niż codzienność. Niestety, już w zeszłym roku długo zmagałam się z poczuciem bezsensu tego, co mi dały rekolekcje. Miałam wrażenie, już po miesiącu, że całe dobro poszło na marne. Obawiam się, że to się powtórzy, ja już tak czuję, że na wyjeździe jest cudnie, ale potem pustka.
Licealistka
Moje marzenia
Moim marzeniem od dzieciństwa była gimnastyka. Zawsze kochałam taniec i gimnastykę. Ciągle uczyłam się robić gwiazdy i tak dalej. Nawet teraz to moje marzenie, ale rodzice tego nie rozumieją. Mieszkam na wsi i nie mam takich szans jak dzieci w mieście. Rodziców denerwuje to, że w wolnym czasie ćwiczę. Mam żal do siebie, że nie mam takich szans . Próbowałam uczyć się z Internetu, ale to nie to samo.
13-latka
Co się dzieje!?
Bardzo dobrze się uczę, nie palę, nie przeklinam, chodzę do kościoła, dużo się modlę, czczę Boga. No i co? Jestem niepewny, łobuzy się ze mnie śmieją, dziewczyny wolą słabych uczniów, którzy są wulgarni. Nie pojmuję tego! Chcę iść do dobrego gimnazjum, bez mojej klasy, ale nie wiem, czy to dobra decyzja.
12-latek
Problem wzorowej uczennicy
W klasie jestem najlepszą uczennicą. Za każdym razem gdy pani oddaje kartkówki, po klasie słyszę głosy "kujon!", "znów dostałaś szóstkę?". Już dłużej nie mogę wytrzymać. Nawet moja przyjaciółka czasem zachowuje się tak jak cała reszta. Biorę udział w konkursach, przez co pani wychowawczyni bardzo mnie lubi. Zawsze mam zachowanie wzorowe i nauczycielki dają mnie innym jako przykład. Ale oni mną pogardzają, nienawidzą mnie. Czasem myślę, czy nie przestać się uczyć. Chcę żyć jak inni, mieć kolegów i koleżanki w klasie. Ale z każdą dobrą oceną, którą otrzymuję, jest to coraz bardziej niemożliwe. Kilka osób z klasy szczególnie się na mnie uwzięło. Cokolwiek nie zrobię, to oni chcą to wykorzystać, aby powiedzieć pani, żeby ona mnie już nie lubiła. Czasem płaczę po nocach, mam już tego dosyć. Aż do liceum będę musiała to wytrzymać.
Szóstoklasistka
Morze Miłosierdzia
Nie bójcie się – śmierć przez utopienie mi nie grozi. W morzu, w którym pływam, nie można się utopić. Jak nazywa się to morze, o tym za chwilę. Najpierw o siostrze Bernadecie i o Filipinach. Jest taki piękny kraj złożony z około dziesięciu tysięcy wysp i wysepek rozrzuconych na wodach Oceanu Spokojnego.
Męki dorastania
Ciągle mam "doła", chodzę smutna, nic nie jest w stanie mnie uszczęśliwić. Właściwie powinnam być szczęśliwa, bo "ziściła się" większość moich marzeń. Ale ja sama z sobą nie mogę wytrzymać. Codziennie płaczę, czasem zupełnie bez powodu. Ostatnio złapałam się na tym, że jestem wredna dla osób które kocham. Mam już dość swojego zachowania. W szkole, pomimo tego, że zawsze byłam wzorowa, opuszczam się, moje oceny już mnie nie satysfakcjonują. Widzę, że moje zachowanie nie podoba się nauczycielom i choć chcę je jakoś zmienić, to niezbyt mi się udaje. W domu właściwie ciągle się uczę. Siedzę zazwyczaj do północy, czasem później, potem słucham muzyki i płaczę. Ostatnio nawet w Kościele. Przypomniała mi się zmarła babcia i nie mogłam
powstrzymać łez. Ostatnio często przypominają mi się bliscy zmarli.. Tak bardzo mi ich brakuje.
13-latka
