wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1104 | WYNIKÓW
Już nie płacz...
Mieszkamy w dwóch końcach Polski, poznaliśmy się na forum pasjonatów, on pierwszy się odezwał. Pisaliśmy codziennie, okazało się, że mamy wiele wspólnych zainteresowań. Potem były rozmowy przez telefon. Zaczął wyraźnie dawać do zrozumienia, że czuje coś więcej. I ja też poczułam. Aż nagle podesłał mi zdjęcia z inną dziewczyną. Później poprosił o radę, co może jej podarować. To był cios. Nigdy nie byłam tak zraniona. Piszemy dalej, ale chciałabym zerwać tę znajomość, bo za bardzo mnie to wszystko boli, ale nie potrafię. Płaczę.
Gimnazjalistka
Chyba się pogubiłem..
Nie wiem, co jest tego powodem, ale jakoś na niczym mi nie zależy. Jestem uzależniony od komputera i Internetu, ze znajomymi, których mam mało, kontaktuję się tylko przez Internet. Nie mam pasji, nie wiem, co chciałbym w życiu robić, bo dla mnie liczy się tylko duży zysk, najlepiej nic nie robiąc. W dodatku pokłóciłem się z koleżanką, na której mi tak zależy. A to wszystko z zazdrości i podejrzeń. Pojechałem ją przeprosić, po raz kolejny zgodziła się pogadać, przebaczyła. Ale boję się, że gdy od września będziemy w różnych szkołach, ona pozna innego chłopaka. Często myślę o śmierci.
16-latek
Paniczny lęk
Powoli nie radze sobie z tym, co się dzieje. Rozmawiałam o tym problemie z rodzicami, lecz oni mówią, że dam sobie radę. Lecz moje obawy nie ustają. Od września mam iść do gimnazjum i bardzo się tego boje. Od ok. 2 tygodni codziennie śni mi się gimnazjum. Lekcje, przerwy, wycieczki - dosłownie wszystko. Wiąże się to też z tym, że nie mogę usnąć ,bo boję się następnego snu. Boję się, że nie zostanę zaakceptowana. Noszę okulary i trochę obawiam się tego, jak osoby w nowej szkole na to będą reagować. Boję się też, że z dziewczynami nie odnajdę wspólnego języka. Tak naprawdę boję się wszystkiego. Strach jest silniejszy ode mnie i obezwładnił mnie całą.
Gimnazjalistka
Uczeń jak strateg
Przez weekend nadrabiałam seriale, spałam kilkanaście godzin, sprzątałam, chodziłam na spacery z psem, spotkałam się ze znajomymi. Totalnie zapomniałam o nauce. Myślałam, że uda mi się to wszystko szybko ogarnąć. Rzeczywistość jest straszna. Siedzę teraz i nie wiem, za co się złapać. Mam na jutro zrobić 50 zadań z matematyki, a mam dopiero 20 i muszę zgłosić nieprzygotowanie. Dodatkowo jutro sprawdzian z polskiego i kartkówka z fizyki, muszę także przypomnieć sobie chemię. Jestem przerażona, załamana, że dałam się znowu wybić z rytmu.
Licealistka
By tęsknota nie przeszła w histerię
Właśnie skończyłam gimnazjum w prywatnej katolickiej szkole. Chodziłam tam 9 lat, a teraz do liceum rodzice kazali mi iść do szkoły publicznej. Jestem osobą bardzo wrażliwą i przywiązującą się do ludzi i miejsc, toteż na zakończeniu roku polało się dużo łez. Boję się, że sobie nie poradzę, że nie będę tam miała nikogo, komu będę mogła zaufać. Chyba nie nadaję się do innej szkoły, przynależę do tego miej-sca. Dodatkowo musiałam się pożegnać również z przyjaciółką. Pierwszy raz czuję w sobie taką kumula-cje wszystkich negatywnych emocji. Jeździłam nawet na rolkach, bo myślałam że jak się zmęczę, to nie będę miała czasu i siły, żeby to wszystko roztrząsać, ale niestety nie pomogło.
Licealistka
Można zaprosić
On jest lektorem w kościele. Od dawna zwróciłam na niego uwagę i bardzo chciałabym go poznać. Od kilku dni siedzi mi w głowie pomysł, żeby zaprosić go do znajomych na Facebook'u. Z jednej strony fajnie, z drugiej, to dla mnie ujma, że dziewczyna zaprasza chłopaka - to tak, jakbym się narzucała. Zawsze byłam i chyba będę staroświecka, uznaję, że to chłopak powinien pierwszy okazywać zainteresowanie. Wiem jednak, że może poznałby mnie, może coś by się ruszyło, bo póki co nie mam możliwości. Co Pani o tym myśli?
17-latka
Nieświadoma pomoc
Mam w klasie kolegów, którzy powoli pomagają mi się ośmielić. Myślę, że nie są tego świadomi, ale drobnym dokuczaniem, gadaniem, droczeniem sie, proszeniem o coś ośmielam sie w stosunku do wszystkich chłopaków. Jest wiele sytuacji z udziałem tych kolegów, dzięki którym częściej się uśmiecham, jestem śmielsza, czuję się dowartościowana. Nie wiem, jak im podziękować na koniec roku i nie wiem, jak uda mi sie funkcjonować w nowej szkole, nie chcę, żeby całkowicie zniknęli z mojego życia. Zresztą, mam świetną klasę, koleżanki, przyjaciółkę.
Gimnazjalistka, kl. III
Najpopularniejsze
- O Frassatim „Mały Gość” pisał już prawie 90 lat temu
- My już wysłaliśmy kartę do Papieża, a wy?
- Niemożliwe dokonało się dzięki Duchowi Świętemu
- Nasz Bóg nas słucha
- Zawsze pamiętajmy o Jezusie
- Załącznik #9402200
- Katowice mają nowego arcybiskupa
- Wyślij kartę urodzinową papieżowi Leonowi
- Papieżowi brakuje prowadzenia samochodu
- Wypisz dziecko z edukacji zdrowotnej
