Wybuchowy charakter

Jeśli masz 13 lat, to jeszcze masz prawo do głupich zachowań. Jeśli kolejny raz coś takiego się zdarzy, to najszybciej jak się da- przepraszaj. A jeśli mama powie, że bez łaski, to opowiedz jej historię z
Ewangelii. Ojciec miał dwóch synów i kazał im coś zrobić. Jeden powiedział, że zaraz to zrobi, ale odechciało mu się, ojciec i tak już był zadowolony, że zyn taki posłuszny. Drugi syn- o wybuchowym charakterze- wrzasnął, że nie zrobi tego, nie ma czasu. Ojcu było przykro. Lecz syn się opamiętał/ tak jak Ty/ i szybko wykonał polecenie. To jest opowieść o Tobie i Ty jesteś w niej pochwalona!
Są osoby spokojne i są wybuchowe. Życie Cię jeszcze zmusi, byś zaczęła nad sobą panować. Ale takie osoby są czasami cenione, bo to one potrafią wywalczyć różne sprawy także dla innych.
Narazie staraj się przynajmniej szybko przepraszać, opowiedz mamie tę przypowieść, śmiej się, że wyrośnie z Ciebie przywódca związków zawodowych albo szef firmy, który każdemu wystrzeli prawdę nim pomyśli.
Raczej śmiej się z siebie i dowiedz się, po kim w rodzinie odziedziczyłaś taki charakter. Rozmawiaj o tym z mamą, bo widać, że jesteście bardzo różne- Ty wybuchowa, ona pamiętliwa. Obrażanie się na dziecko i nieprzyjmowanie przeprosin to niewspółmiernie wielka kara! Tłumacz mamie, co się z Tobą dzieje, że sama tego nie chcesz i nie rozumiesz. Jeśli mama zawsze była delikatna i wrażliwa, będzie jej może trudno to zrozumieć, ale musi, jest matką.

Może brat wstawi się za Tobą?
Ćwicz to opanowanie, miej w pokojach różne miejsca/ np obrazki, krzyże/, na które będziesz często spoglądać i przywoływać je jak pogotwie ratunkowe dla swojego charakteru!
Osobiście lubię wybuchowców, bo sama taka nie jestem. To są bardzo szczere osoby, cenię je.



Więcej listów:

zadaj pytanie...