17 października ŚW.LUDWIK

Król Francji, patron III zakonu franciszkańskiego

Był synem króla Francji Ludwika VIII i Blanki Kastylijskiej. Gdy miał 12 lat, po śmierci ojca, ukoronowano go na króla Francji. W 1234 r. ożenił się z Małgorzatą, córką hrabiego Prowansji. Ale rządy objął dopiero rok później, gdy doszedł do pełnoletności. Ludwik znany był jako jeden z najlepszych władców Francji, który doprowadził kraj do rozkwitu, a jednocześnie był wzorowym mężem i ojcem licznej rodziny.
To on bił monety z napisem: „Christus vincit, Christus regnat, Christus impemt” (Chrystus wodzem, Chrystus królem, Chrystus władcą nam). Zakazał pojedynków i prywatnych wojen. Wydał rozporządzenia przeciw lichwie i prostytucji. Ufundował wiele instytucji charytatywnych. Sam zajmował się chorymi i rozdawał żywność żebrakom. Żył bardzo skromnie. Popierał powstające zakony żebracze, dlatego niektórzy złośliwe nazywali go „królem mnichów”. Król Ludwik był bardzo religijny. Jako człowiek świecki należał też do III Zakonu św. Franciszka. Synowi, swemu następcy, zostawił mądre rady, rycerstwu – wzór do naśladowania, wszystkim dał przykład życia naprawdę chrześcijańskiego.
Żył według Ewangelii, według reguły franciszkańskiej i zawsze pamiętał słowa swej matki: „Wolałabym widzieć cię umarłego aniżeli żyjącego w grzechu”.