– Dorota po raz dwudziesty przeszukuje pudełko z biżuterią i... I nic. – Przecież tam ją zwykle odkładałam. Przeszukuję inne zakamarki w mieszkaniu. I nic. W końcu łamię się: „Święty Antoni, pomóż, święty Antoni, ratuj” – wypowiadam trochę magiczną formułkę opatentowaną przez babcię mojego męża. Podobno niezawodną w każdej sytuacji.