wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 3824 | WYNIKÓW
Męczące dorastanie
Chociaż mam dobrą rodzinę, kilka koleżanek, to brakuje przyjaciółki. Te dziewczyny lubię, mamy wspólne tematy, ale czasami one poruszają tematy, które mnie odrzucają. Ostatnio uświadamiam sobie, że nie mam się komu zwierzyć. Do tego męczy mnie nieśmiałość, której dawniej nie miałam. No i kolega z klasy, na którego dawno zwróciłam uwagę, zagaduję go, ale bez rezultatów. Nie potrafię wyrzucić go z serca, modlę się, ale on tam mocno tkwi. Przed nami ostatni wspólny rok w szkole.
15 latka
Aby się nie odwrócili...
Ostatnio przyszedł nowy chłopak. Strasznie naprzykrzał się dziewczynie z mojej klasy. Stanąłem w jej obronie i od razu tego pożałowałem. Rozniósł plotkę że ją kocham. Problem w tym że się w niej teraz zakochałem. Jeśli się o tym dowie, wszyscy się ode mnie odwrócą (tak było z moim kolegą). Co mam robić?
14-latek
Aby mnie nie wyśmiali
Ostatnio przyszedł nowy chłopak. Strasznie naprzykrzał się jednej dziewczynie z mojej klasy. Stanąłem w jej obronie i od razu tego pożałowałem. Rozniósł plotkę, że ją kocham. Problem w tym, że się w niej teraz zakochałem. Jeśli ona się o tym dowie, wszyscy się ode mnie odwrócą (tak było z moim kolegą). Co mam robić?
14-latek
Potrzeba zmiany
Na obozie spotkałam świetnego chłopaka, tylko przez moją nieśmiałość nie poznaliśmy się zbyt dobrze. On do tego był pięć lat starszy, więc siedziałam jak mysz pod miotłą, gdy reszta śmiała się, żartowała. W ogóle - poznając człowieka ja najczęściej obserwuję. Nigdy nie potrafię zacząć rozmowy, mam bardzo mało pewności siebie w takich sytuacjach. A chłopaki w moim wieku wydają mi się strasznie dziecinni i wolałabym spędzać czas ze starszymi. Czy to jest normalne? Jak rozmawiać ze starszymi chłopakami, żeby nie czuć takiej nieśmiałości? Oni są zawsze tacy wyluzowani, a mi ciężko się przełamać. I jak wreszcie nabrać pewności siebie, być taką spontaniczną jak inni, a nie martwić co chwila, czy powinnam robić to co robię, mówić to co mówię i każde słówko przemyślEć w głowie tysiąc razy?
16-latka
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
Najpopularniejsze
- Deszcz bez wody
- Zamek pomnikiem
- Czuwa nad waszym bezpieczeństwem w górach
- Dziś święto św. Jakuba Apostoła
- Znajduję Boga kiedy tylko chcę Go znaleźć
- W Rzymie trwa Jubileusz Młodych
- "Obejmując z woli Narodu urząd Prezydenta"
- Pielgrzym i wariat
- Numer 112 ratuje innym życie
- Kto w nim umrze nie dozna ognia piekielnego.
