wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 4864 | WYNIKÓW
Boję się obudzić po śmierci
Pani katechetka opowiadała nam na religii o śmierci klinicznej i nawet mówiła, że ktoś się obudził podczas swojego pogrzebu. Od tamtego czasu boję się, że obudzę się w grobie. Tata mówi, że to się zdarza rzadko i mnie to nie spotka. Staram się o tym nie myśleć, ale to i tak siedzi w mojej głowie. Dominika
Różne podejścia, różne potrzeby
Mam wrażenie, że mój przyjaciel ostatnio mnie unika. Coraz rzadziej się widzimy, a nawet nie rozmawiamy na portalu tyle, co kiedyś. Pytam, kiedy się spotkamy, on wymiguje się od odpowiedzi. Tak lubiłam o wszystkim mu opowiadać, zwierzać się, a teraz nie mam komu. On twierdzi, że nie ma w sobie potrzeby zwierzania się.
Przyjaciółka
Brak samodzielności
Wróciłam z dni porekolekcyjnych. Byłoby całkiem miło, gdybym nie zamknęła się w sobie. Może jestem aspołeczna? Jak się spotkałam z koleżankami, to prawie się nie odzywałam. Nie chcę być zaborcza. Jedna z dziewczyn zauważyła, że jestem jakaś markotna, zaraz ze mną pogadała i już było i lepiej! Później się rozkręciłam.
16-latka
Warto przebaczyć
Minęło już tyle czasu, a ja ciągle wspominam pewną wyjątkowo wredną dziewczynę, która zepsuła mi pobyt na zimowisku. Przyczepiła się do mnie, krytykowała, skarżyła, oskarżała, obgadywała, doprowadzała do łez, a jednocześnie była tak fałszywa, że opiekunowie jej wierzyli. Liczę, że nigdy jej już nie spotkam, ale tkwi w mojej głowie i aż się boję letniego wyjazdu.
Skrzywdzona
Refleksje animatorki
Mnóstwo negatywnych myśli przeszło mi przez głowę przed rozpoczęciem rekolekcji: ,,nie dasz rady, głupia jesteś, że pchasz się do takiej roli, nie nadajesz się na animatorkę, jesteś za mało kontaktowa, nie dajesz dobrego przykładu" itp. Ja natomiast dobrze wiedziałam, że Pan Bóg tego ode mnie chce, że mnie wzywa do takiej roli, że to moje niełatwe zadanie. Pierwszego dnia liczne obawy nadal siedziały mocno w mojej głowie. ,,co Ty tu robisz w ogóle? Przecież Ty jesteś typem za spokojnego i za cichego człowieka. Nie umiesz zwracać innym uwagi i przewodniczyć grupie.". Jednak gdzieś w sercu słyszałam, że to dobrze, iż mam takie obawy - że nie czuję się godna swojego zadania. Dziewczyny z mojej grupy z każdym dniem lubiłam coraz więcej. Każde nasze spotkanie było okazją do ubogacania się nawzajem.
Zamknięty krąg nauki
Jestem bardzo dobrą uczennicą, przez wielu nauczycieli stawiana za wzór. Rodzice są dumni. Zawsze nauka była dla mnie ważna i nadal jest, ale ostatnio mam wrażenie, że poświęcając jej dużo czasu tracę coś ważniejszego. Mam kilku przyjaciół, ale boli mnie, że ludzie widzą we mnie tylko kujona. Nie mogą podejść i porozmawiać tak zwyczajnie. Robią to tylko wtedy, gdy trzeba coś spisać, pójść do nauczyciela. Często się uśmiecham, staram się być miła dla innych. Początkowo chciałam im udowodnić, że ja też jestem wartościową osobą, że ze mną też można porozmawiać na różne tematy, nie tylko o szkole. Ale przestałam, moje starania nic nie dawały. Z zazdrością patrzę na koleżanki i kolegów, którzy opowiadają o tym co ciekawego robili, gdzie byli itd. Mam mało czasu na zainteresowania, spotkania z innymi. O miłości nie wspominając.
17-latka
Czy mój pies pójdzie do nieba?
Czy istnieje coś takiego jak raj dla zwierząt? Bardzo kocham mojego psa i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Czy po mojej i psa śmierci spotkamy się razem u Boga, w niebie? Bardzo mnie to męczy, ale skoro Bóg stworzył zwierzęta, a one mają uczucia jak ludzie, to chyba mają też duszę, a ona również musi gdzieś trafić... Miłośniczka zwierząt
Najlepiej u mamy
Ogromnie zależy mi na jednym z kolegów. Należy do chłopaków nieśmiałych, ale wiem, że to niezwykle wartościowy człowiek. Wiem, że spotkamy się podczas czuwania na Jasnej Górze. Czy w takim miejscu wypada myśleć o tym, by jakoś się bliżej poznać, zaprzyjaźnić, z nadzieją na rozwinięcie uczucia? No i o czym rozmawiać, by wszystko dobrze się potoczyło?
Maturzystka
Odrzucenie uczniów ze wsi
W podstawówce, szczególnie w ostatniej klasie, było świetnie. Niestety, teraz dojeżdżam do gimnazjum w mieście. To bardzo duża szkoła. Rozrzucili nas po klasach, trudno spotkać kumpla. Natomiast w klasie ciągle źle się czuję, gdyż jako „wsioki” jesteśmy odrzuceni. Mijają miesiące, a nie potrafię się zaprzyjaźnić z żadnym chłopakiem, chyba nie mam u nich szans. Doskwiera mi samotność, brak kolegów.
Gimnazjalista
