wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 8666 | WYNIKÓW
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
Czy pokuta musi być odprawiona zaraz?
Jakiś czas temu na pielgrzymce byłam u spowiedzi. Nie miałam przy sobie modlitewnika, a dostałam dość „trudną” pokutę i postanowiłam odmówić ją w domu. Podczas Mszy św. nie przystąpiłam do Komunii, bo katechetka uczyła, że bez odmówienia pokuty spowiedź jest nieważna. W internecie przeczytałam jednak, że to nieprawda... I pogubiłam się... Czy popełniłam grzech, nie przystępując do Komunii? Magda
Dlaczego Bóg daje mi cierpienie?
Jestem wierzącą nastolatką. Często chodzę do kościoła, modlę się, a można powiedzieć że mam sto razy więcej problemów i smutków niż moje koleżanki, które mówią, że są niewierzące. Dlaczego one mają mnóstwo przyjaciół, a ja nie? Wszyscy mnie zawodzą, „zdradzają”, innym wszystko przychodzi łatwo. Dlaczego Bóg mi daje takie cierpienie? Melanie
Zamknięty krąg nauki
Jestem bardzo dobrą uczennicą, przez wielu nauczycieli stawiana za wzór. Rodzice są dumni. Zawsze nauka była dla mnie ważna i nadal jest, ale ostatnio mam wrażenie, że poświęcając jej dużo czasu tracę coś ważniejszego. Mam kilku przyjaciół, ale boli mnie, że ludzie widzą we mnie tylko kujona. Nie mogą podejść i porozmawiać tak zwyczajnie. Robią to tylko wtedy, gdy trzeba coś spisać, pójść do nauczyciela. Często się uśmiecham, staram się być miła dla innych. Początkowo chciałam im udowodnić, że ja też jestem wartościową osobą, że ze mną też można porozmawiać na różne tematy, nie tylko o szkole. Ale przestałam, moje starania nic nie dawały. Z zazdrością patrzę na koleżanki i kolegów, którzy opowiadają o tym co ciekawego robili, gdzie byli itd. Mam mało czasu na zainteresowania, spotkania z innymi. O miłości nie wspominając.
17-latka
Poszerzać krąg
Zauważyłam, że moja przyjaciółka zachwyciła się nową koleżanką. Niby nic mi nie powiedziała, ale ja czuję, że niechętnie ze mną przebywa, że żyje sprawami nowej. Nie mam do niej żalu, tym bardziej, że coś mnie ciągnie w kierunku dwóch dziewczyn w klasie, z którymi chyba wiele mnie łączy. Boję się tylko, bym nie popsuła ich relacji.
12-latka
